Ἀφορμή γιά τήν ἀνάρτηση αὐτή στάθηκαν οἱ τελευταῖες ἐκλογές στό Ίράν. Ἕνα ἀκόμα δεῖγμα τοῦ νέου τρόπου ἀνάμιξης στίς χῶρες, τῶν ὁποίων ἡ πολιτική δέν συμβαδίζει ἤ, ἀκόμα περισσότερο, ἀντιτίθεται στά συμφέροντα τῶν ΗΠΑ καί τῶν μεγάλων πολυεθνικῶν οἰκονομικῶν συγκροτημάτων, μία ἀνάμιξη μέ στόχο νά ἐλέγξουν τίς ἐξελίξεις. Οἱ διαδικασίες αὐτές ἔχουν κοινά χαρακτηριστικά καί στόχους, πού τίς ἐντάσσουν σέ μία κατηγορία «ἐπαναστάσεων» πού τά ΜΜΕ τίς ἀποκαλοῦν ἔγχρωμες ἤ βελούδινες. Νά προκαθορίσουν ἕνα ἐκλογικό ἀποτέλεσμα, ἤ νά παρέμβουν δυναμικά στήν ἄσκηση τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς ἐν λόγῳ χώρας. Βασικά ἐργαλεῖα κάποια νεολαιίστικη ὀργάνωση, ἐκδοτικά συγκροτήματα, ραδιοτηλεοπτικά κανάλια καί ΜΜΕ, ἑταιρεῖες δημοσίων σχέσεων. Καί πολύ χρῆμα. Τά ἐπιχειρήματα, τά συνθήματα καί ἡ φρασεολογία τους δέν ἔχουν μεγάλη ποικιλία. Περιορίζονται μεταξύ γενικόλογων αἰτημάτων «ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν», «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», «ἀντιρατσισμοῦ». Ἡ νεολαία παρασύρεται καί ἀποπροσανατολίζεται εὔκολα ἀπό ἕνα τέτοιο ἰδεολογικό καί πολιτικοποιημένο περιτύλιγμα. Ὅσο γιά τούς τελείως ἀπολίτικους, χαβαλέδες, τά νέα παράγωγα ὑβρίδια τηλεόρασης, περιοδικῶν καί κινητῆς τηλεφωνίας, ὁ πολιτικός ἀγώνας γίνεται καί εὐοδώνεται γιά νά γίνουν καλλιστεῖα στό Ἀφγανιστάν καί νά κυκλοφοροῦν οἱ γυναῖκες χωρίς τήν μπούρκα. Ὁ στόχος στόν ὁποῖο ἐπικεντρώνουν τά βέλη τούς οἱ ΜΚΟ, οἱ ὁποῖες εἶναι οἱ βασικοί φορεῖς αὐτῶν τῶν «ἐξεγέρσεων», τίς περισσότερες φορές χαρακτηρίζεται χασάπης ἤ δικτάτορας, διεφθαρμένος ἤ διαπράξας γενοκτονία. Ἄλλες φορές ὅλο καί κάποιο σκάνδαλο θά βγεῖ στήν φόρα, προσωπικό, οἰκονομικό, μέ στόχο ὄχι φυσικά τήν ἀποκάλυψη καί τήν τιμωρία τῶν ὑπευθύνων, ἀλλά τήν διαχείριση τῆς ὅλης ἀτμόσφαιρας πρός ἐπίτευξιν τοῦ προαποφασισθέντος «πολιτικοῦ στόχου». Ὁ ἐκλεκτός τῶν πολύχρωμων «ἐξεγερμένων» βαφτίζεται μετριοπαθής, φέρελπις, σέ προσωπικό ἐπίπεδο προβάλλεται σάν θύμα τοῦ σκοτεινοῦ καί μοχθηροῦ ἀντιπάλου ( περίπτωση Γιούσενκο στήν Οὐκρανία, ὅταν παγκοσμίως κυκλοφοροῦσαν φωτογραφίες μέ τήν βλογιοκομμένη φάτσα του, τάχα μου προϊόν δηλητηρίασης ἀπό τόν πολιτικό ἀντίπαλο Γιανουκόβιτς, ὁ ὁποῖος τύχαινε νά ἔχει φιλορωσικές θέσεις.)
Πρῶτος κρίκος στήν νέα αὐτή ἁλυσίδα «δημοκρατικῶν» πραξικοπημάτων εἶναι ἡ περίπτωση τῆς σέρβικης ὀργάνωσης Otpor ( ἀντίσταση ) ἡ ὁποία ἔδρασε στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 μέ στόχο τήν ἀνατροπή τοῦ Μιλόσεβιτς.
Στήν Γεωργία ὁ πρώην φιλοδυτικός Σεβαρντνάτζε ἀντικατεστάθη ὅταν ἐπεχείρησε προσέγγιση μέ τόν Πούτιν, ἀπό τόν δέκα φορές χειρότερό του στήν ἀμερικανοδουλία Σαακασβίλι. Ἐργαλεῖο γιά τήν ἀνατροπή αὐτή ἦταν ἡ ὀργάνωση Kmera ( Φτάνει ).
Στήν Οὐκρανία τό 2004 ἔχουμε ἀνάλογα φαινόμενα. Ἡ ὀργάνωση Pora ἀναλαμβάνει δράση γιά νά φέρει σέ πέρας τήν πορτοκαλί ἐπανάσταση καί στήν καρέκλα τῆς ἐξουσίας τόν φιλοαμερικάνο Γιούσενκο.
Στήν Κιργιζία τό 2004 ξεσπᾶ ἡ ἐπανάσταση τοῦ λεμονιοῦ, ὅταν ἡ ἐκεῖ κυβέρνηση ἀρχίζει νά διαπραγματεύεται τό ἄνοιγμα ρωσικῆς ἀεροπορικῆς βάσης. Ἐνδιαφέρον ἔχει ὅτι ὁ μέχρι σήμερα ἐκλεκτός τῶν Ἀμερικάνων ἀποφάσισε πρόσφατα νά κλείσει τήν βάση τους –προφανῶς γιατί ἡ Ρωσία τοῦ προσέφερε περισσότερα.
Στίς ἐκλογές τοῦ Μαρτίου τοῦ 2006, στήν Λευκορωσία, ὁ φιλοδυτικός Μιλίνκεβιτς ἄρχισε τίς κατηγορίες περί νοθείας πρίν ἀπό τίς ἐκλογές. Εὐτυχῶς ἔσπασε τά μοῦτρα του. Ἄς ἐλπίσουμε καί ὁ Μουσαβί νά πάθει τό ἴδιο.
Τό 2005 μία ἀνάλογη βελούδινη ἐπανάσταση γίνεται στό Οὐζμπεκιστάν, μέ ἀρνητικά ὅμως ἀποτελέσματα. Ὁ κατάλογος συμπληρώνεται μέ τό Καζακστάν ( ἐπανάσταση τῆς τουλίπας ), Μολδαβία ( ἐπανάσταση τοῦ ἀμπελιοῦ ), Ἀρμενία ( ἐπανάσταση τοῦ βερύκοκκου), Ἀζερμπαϊτζάν ( Νέα Σκέψη ).
Ὁ Πούτιν ἀντιλαμβανόμενος τήν δυναμική τέτοιων καταστάσεων στά σύνορα τῆς Ρωσίας ἔχει ἀποφασίσει – ἀντιδημοκρατικότατα κατά τούς σύγχρονους «δημοκράτες» ἀφοῦ τέτοιες ἐνέργειες δέν συμβαδίζουν μέ τήν ἔμφυτη ροπή τῆς δυτικῆς παράδοσης πρός τήν δημοκρατία ( γελᾶτε ἐλεύθερα….) καί τήν ἐλευθερία - τόν ἔλεγχο ὅλων τῶν Μ.Κ.Ο. πού παίρνουν χρήματα ἀπό τό ἐξωτερικό.
Στήν Λατινική Ἀμερική ἔχουμε τίς προσπάθειες ἀνατροπῆς τοῦ δημοκρατικότατα καί πολλές φορές ἐκλεγμένου Οὖγκο Τσάβες, μέ τά λεγόμενα τηλεοπτικά πραξικοπήματα. Μέχρι στιγμῆς δέν τά ἔχουν καταφέρει, καί ἔχουν ρίξει τό βάρος στήν «ἐνημέρωσή» μας διεθνῶς, παρουσιάζοντας πτυχές τοῦ χαρακτήρα του καί στιγμιότυπα τῆς συμπεριφορᾶς του. Κάποια στιγμή ὅλο καί κάποιο «σκάνδαλο» θά βγεῖ στήν ἐπιφάνεια. Ὁ «ποιοτικός» καί ἀφ’ὑψηλοῦ χλευασμός πού ὑφίσταται ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀπό τά δημοσιογραφάκια στήν χώρα μας εἶναι ἀηδιαστικός.
Πηγαίνοντας λίγα χρόνια πίσω, στίς προεδρικές ἐκλογές τῶν ΗΠΑ τό 2000, ἔχει ἐνδιαφέρον νά θυμηθοῦμε πώς ἔγινε ἕνα καραμπινάτο ἐκλογικό πραξικόπημα ἀπό τούς σημερινούς κατήγορους τοῦ Ἀχμαντινετζάντ. Ἄς τό δοῦμε μέσα ἀπό τήν γλαφυρή περιγραφή τοῦ Γκόρ Βιντάλ ( μην τον μπερδεύετε με τον Ἄλ Γκόρ), στό ἀπόσπασμα πού ἀκολουθεῖ ἀπό τό βιβλίο του « Ὄνειρα πολέμου».
«…Ὁ ἀντιπρόεδρος τοῦ Ρίτσαρντ Νίξον καί κατά πολλούς χρηματιζόμενος Σπίρο Ἄγκνιου, εἶχε κάποτε τήν ἔμπνευση νά δηλώσει ὅτι « οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες, παρόλα τους τά ψεγάδια, παραμένουν τό ὑπέρτατο ἔθνος τῆς Ἀμερικῆς». Σήμερα, λίγο μετά τήν ὑπεξαίρεση τῶν ἐκλογῶν γιά τόν τεσσαρακοστό τρίτο πρόεδρο ἀπό τό Ἀνώτατο Δικαστήριο, ὁ Σπίρο θά πρέπει νά στέκει περήφανος ἀνάμεσα στίς σκιές τῶν τεθνεώτων.. Δέν τά καταφέραμε καί πάλι; Ὅπως τό 1888, ὅταν ἡ λαϊκή πλειοψηφία ἀκυρώθηκε χάρη στίς μηχανορραφίες τοῦ σώματος τῶν ἐκλεκτόρων ἤ στήν ἀκόμα πιό διάσημη περίπτωση τοῦ 1876, ὅταν ὁ Δημοκρατικός Σάμιουελ Τίλντεν πῆρε 264000 ψήφους περισσότερες ἀπό τόν Ρεπουμπλικάνο Ράδερφορντ Μ. Χέιζ, τό κόμμα τοῦ ὁποίου ἀμφισβήτησε ἐν συνεχείᾳ τίς ψήφους τοῦ Ὄρεγκον, τῆς Νότιας Καρολίνας, τῆς Λουιζιάνα καί – ναί, τῆς ἄτιμης τῆς Φλόριντα. Μία ἐπιτροπή ἐκλεκτόρων ἐπιλεγμένη ἀπό τό Κογκρέσσο κατακύρωσε τίς ἐκλογές ὑπέρ τοῦ χαμένου, μέ διαφορά μίας καί μόνης ψήφου – ἀποτέλεσμα δικολαβικῶν χειρισμῶν ἀπό ἕναν ἀνέντιμο Ἀνώτατο Δικαστή διορισμένο ἀπό τόν ἁγιοποιημένο Λίνκολν. Ξεσηκώθηκε ἐπανάσταση ἀλλά τελικά ὁ Τίλντεν ἀποφάσισε νά ἰδιωτεύεσει καί πάλι καί νά ἀφιερωθεῖ στίς ἀπολαύσεις πού οἱ παλιοί Νεοϋορκέζοι ἀναπολοῦσαν μελγχολικά ὡς μία ἀπό τίς μεγαλύτερες συλλογές πορνογραφικοῦ ὑλικοῦ στήν περιοχή τοῦ Γκράμεσρι Πάρκ στό Μανχάταν.
Μέχρι τήν 12η Δεκεμβρίου ἀπολαύσαμε ἀρκετά ἐκλογικά ἀποτελέσματα πού ἀλλοιώθηκαν λαθραῖα καί παρέμειναν διακριτικά μακριά ἀπό τήν δημόσια θέα. Ὡστόσο, τό τωρινό Ἀνώτατο Δικαστήριο, ἐπιδεικνύοντας μία διάθεση τοῦ τύπου «ὅσα ἔρθουν κι ὅσα πᾶνε», ἔβγαλε κάθε εἴδους σκοτεινά μυστικά του στήν φόρα – ὅπως τήν ἀπόλυτη πίστη του σέ ὅτι ἡ ἄκρα δεξιά ἀποκαλεῖ οἰκογενειακές ἀξίες. Ὁ δικαστής Ἀντόνιο Σκάλια – τοῦ ὁποίου τόσο ἡ ὄψη ὅσο καί τό ὄνομα, φέρνουν στόν νοῦ ἕναν ἀχρεῖο ἀπό ὄπερα τοῦ Πουτσίνι – ἐπιβεβαίωσε τίς οἰκογενειακές ἀξίες ἀρνούμενος νά ἀποσυρθεῖ ἀπό τήν ὑπόθεση Μπούς –Γκόρ, παρ’ ὅλο πού ὁ γιός του ἐργαζόταν στό δικηγορικό γραφεῖο πού ἐκπροσωποῦσε τόν Μπούς στό δικαστήριο. Στό μεταξύ ἡ σύζυγος τοῦ δικαστῆ Κλάρενς Τόμας συμμετέχει σέ ἕνα ἀκροδεξιό think tank, τό Heritage Foundation, πού σημαίνει ὅτι τήν ἴδια στιγμή πού ὁ σύζυγός της ἄκουγε μέ σοβαρότητα τά ἑκατέρωθεν ἐπιχειρήματα, ἐκείνη ἐξέταζε ὑποψηφίους γιά τήν κάλυψη θέσεων στήν κυβέρνηση Μπούς. Κάπου ἀλλοῦ, ὁ Τζόρτζ Γ. Μπούς, γιός ἑνός ἀποτυχημένου Ρεπουμπλικανοῦ προέδρου, ἐμπιστευόταν τίς ἀπειλούμενες ψήφους του ἀπό τήν Φλόριντα στόν κυβερνήτη τῆς πολιτείας, τόν ἀδελφό του Τζέμπ.
Στήν ἄλλη πλευρά τῶν οἰκογενειακῶν ἀξιῶν, ἡ κλίκα τοῦ Γκόρ εἶχε κατά καιρούς χειραγωγήσει μισή ντουζίνα νομοθετήματα στό Νότο. Οἱ Γκόρ εἶναι ἐπίσης γνωστοί γιά τίς δικανικές τους ἱκανότητες, τό πνεῦμα καί τή μόρφωσή τους – οἰκογενειακά χαρακτηριστικάπου ὁ ἀντοπρόεδρος κράτησε μέ πολύ μετριοφροσύνη ἀθέατα, φοβούμενος μήπως τρομάξει τόν λαό.
Ἡ πολιτική στήν Ἀμερική εἶναι κατ’ οὐσίαν οἰκογενειακή ὑπόθεση, ὅπως καί στίς περισσότερες ὀλιγαρχίες. Ὅταν κάποτε, ὁ πατέρας τοῦ συντάγματός μας, ὁ Τζέιμς Μάντισον, ρωτήθηκε πώς στό καλό εἶναι δυνατόν νά φέρει τό κογκρέσο εἰς πέρας ὁποιαδήποτε ὑπόθεση, ὅταν ἡ χώρα ἔχει 100 ἑκατομμύρια κόσμο καί οἱ ἀντιπρόσωποί του ἀριθμοῦν μισή χιλιάδα, ὁ Μάντισον ἀκολούθησε τή γραμμή πού χαράζει πάντα ὁ σιδηροῦς νόμος τῆς ὀλιγαρχίας: Χωρίς ἐξαίρεση τήν λήψη τῶν ἀποφάσεων τήν ἀναλαμβάνουν πάντα ὀλίγοι, καί τή διατηροῦν εἰ δυνατόν, μέσα στά πλαίσια τῆς οἰκογένειας.
Τέλος, αὐτοί οἱ ἱδρυτές πατέρες, στούς ὁποίους τόσο συχνά ἀναφερόμαστε, ἔτρεφαν τέτοιο φόβο καί μίσος πρός τή δημοκρατία, πού ἐφηῦραν τό Ἐκλεκτορικό Σῶμα, ἔτσι ὥστε νά μπορεῖ νά καταπνίγεται ἡ φωνή τοῦ λαοῦ, ὅπως περίπου κατέπνιξε καί τό Ἀνώτατο Δικαστήριο τή φωνή τῶν κατοίκων τῆς Φλόριντα στίς 12 Δεκεμβρίου. Δέν ἐπρόκειτο νά γίνουμε δημοκρατία, ὑποκείμενη στήν τυραννία τῆς πλειοψηφίας, οὔτε δικτατορία, ὑποκείμενη στήν τρέλα τοῦ ἑκάστοτε καίσαρα.
Ἕνα ἄλλο μυστικό πού βγῆκε στή φόρα ἦταν ἡ ἀφοσίωση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου στό 1% στό ὁποῖο ἀνήκει ἡ χώρα. Ἡ δικαστίνα Σάντρα Ντέι Ο’ Κόνορ δέν μποροῦσε μέ καμία δύναμη νά κατανοήσει τί δυσκολία παρουσίαζε τό ψηφοδέλτιο-πεταλούδα τοῦ Πάλμ Μπίτς. Καί σέ αὐτήν τήν περίπτωση, ὅπως μᾶς συμβαίνει πολύ συχνά, τό ζήτημα πίσω ἀπ’ ὅλα αὐτά ἦταν τό φυλετικό. Πολύ περισσότερες ψῆφοι ἐπικυρώθηκαν ἀπό παμπάλαια μηχανήματα αὐτόματης καταγραφῆς ψήφων στίς περιοχές τῶν μαύρων ἀπ’ ὅτι στίς περιοχές τῶν λευκῶν. Ἔτσι κατέκτησαν κρίσιμο ρόλο οἱ δέκα χιλιάδες ψῆφοι τοῦ Μαϊάμι Ντέϊντ πού δέν καταμετρήθηκαν καί ἄρα δέν κατακυρώθηκαν ὑπέρ τοῦ ἑνός ἤ τοῦ ἄλλου ὑποψηφίου προέδρου. Ἐξ οὗ καί ἡ σπουδή μέ τήν ὁποία οἱ ὑπεύθυνοί τῆς ἐκστρατείας τοῦ Μπούς, μέ τήν ἀμέριστη συμπαράσταση τῆς πλειοψηφίας τῶν 5 πρός 4 τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου, ἐφηῦραν μία σειρά ἀπό προσκόμματα ὥστε αὐτές οἱ ψῆφοι νά μήν καταμετρηθοῦν ποτέ, διότι, ἄν γινόταν αὐτό, ὁ Γκόρ θά κέρδιζε τίς ἐκλογές. Γιά τήν ἀκρίβεια,τις ἐκλογές τίς εἶχε ὄντως κερδίσει, μέχρι τή στιγμή πού τό Ἀνώτατο Δικαστήριο, μέσα ἀπό ὁλοένα καί πιό ἀσύστολες ἀναβολές καί παραπομπές, μέ τό βλέμμα καρφωμένο στό ρολόϊ, καθυστέρησε τήν ὑπόθεση ὥστε, στήν πράξη, γιά ἐκείνους τούς πέντε δικαστές, ἄν ὄχι καί γιά τούς ἄλλους τέσσερεις, νά μήν ὑπάρχη πλεόν χρόνος γιά καταμέτρηση. Αὐτός ἦταν καί ὁ σκοπός τῆς ἄσκησης πού ὑποχρέωσε φορτηγά γεμάτα μέ ἑκατομμύρια ψήφους νά τρέχουν ἀπό τήν μία σκονισμένη πόλη τῆς Φλόριντα στήν ἄλλη, ὥστε οἱ ψῆφοι νά μήν μετρηθοῦν ποτέ.
Κατά τή διάρκεια αὐτῆς τῆς κωμωδίας σέ ἀργή κίνηση, ὑπῆρξε μία καθηλωτική στιγμή ἀλήθειας, πού θά μείνει στήν μνήμη μας γιά πολύ καιρό ἀφότου ὁ Τζ. Γ. Μπούς θά ἔχει συναντηθεῖ μέ τήν ὁλοένα μακρύτερη σειρά παρακμιακῶν προέδρων στόν χῶρο τῆς λησμοσύνης. Τήν Τετάρτη, πρίν ἀπό τήν Πέμπτη πού εὐχαριστήσαμε τόν Θεό γιά τό γεγονός ὅτι εἴμαστε τό ἔθνος πού κάποτε χαιρετίστηκε ἀπό τόν Ἄγκνιου ὡς ὑπέρτατο ὅλων, ἡ ἐξεταστική ἐπιτροπή τῆς κομητείας Ντέϊντ μετροῦσε καί πάλι, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου, ψήφους, ὅταν ἕνας ὀργανωμένος ὄχλος εἰσέβαλε στό κτίριο τῆς κομητείας, ἐκφοβίζοντας ὅσους διεξήγαγαν τήν καταμέτρηση χωρίς παράλληλα νά γνωστοποιήσουν τά ὀνόματα στούς ἐπισήμους. Η Miami Herald, μία ἀξιοπρεπής ἐφημερίδα, ἀφοῦ μελέτησε διάφορες τάσεις τῶν ψηφοφόρων κ.τ.λ., κατέληξε στό συμπέρασμα ὅτι ὁ Γκόρ εἶχε στήν πραγματικότητα κερδίσει τήν Φλόριντα μέ διαφορά εἰκοσιτριῶν χιλιάδων ψήφων. Ἡ Herald σκοπεύει νά ἐξετάσει αὐτές τίς πολυταξιδεμένες ψήφους βάσει τοῦ νόμου περί διαφάνειας τῆς Φλόριντα. Ὑποψιάζομαι ὅτι τόσο οἱ ψῆφοι ὅσο καί οἱ κάλπες δέν θά βρεθοῦν πουθενά.
Ἡ Ἡμέρα τῶν Εὐχαριστιῶν ἦλθε καί παρῆλθε. Οἱ ψῆφοι ἐξακολουθοῦσαν νά περιδιαβαίνουν στούς αὐτοκινητοδρόμους τῆς Φλόριντα. Ὁ Γκόρ κατηγορήθηκε ὅτι προσπάθησε νά ὑποκλέψη μία ἐκλογική νίκη τήν ὁποία εἶχε κερδίσει. Ὁ μαῦρος πληθυσμός εἶχε πλέον συναίσθηση, ὅτι γιά μία ἀκόμη φορά, ἡ φωνή του δέν εἶχε ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν. Ἀκολούθησαν ταραχές. Σύμφωνα μέ τήν νομοθεσία τῆς Φλόριντα, ὅποιος ἔχει βεβαρημένο ποινικό μητρῶο – ἐάν δηλαδή ἔχει καταδικαστεῖ γιά κακούργημα – χάνει τά πολιτικά του δικαιώματα. Χιλιάδες μαῦροι κατηγορήθηκαν γί αὐτό καί στερήθηκαν τό ἐκλογικό τους δικαίωμα. Ὡστόσο οἱ περισσότεροι ἀπό ἐκείνους πού ἦσαν ἐγγεγραμμένοι σέ καταλόγους εἴτε δέν ἦσαν κακοῦργοι εἴτε εἶχαν καταδικαστεῖ μόνον γιά πλημελλήματα. Ἐν πάση περιπτώσει, οἱ ὑπολογισμένες καθυστερήσεις ἔπεισαν δύο ἀπό τούς τέσσερεις διαφωνοῦντες δικαστές ὅτι πλέον δέν ὑπῆρχε χρόνος γιά καταμέτρηση.
Ὁ δικαστής Τζόν Πόλ Στῆβενς, ἕνας συντηρητικός πού πρωτίστως ἐνδιαφέρεται γιά τήν «συντήρηση» τῶν συνταγματικῶν μας ἐλευθεριῶν παρά γιά τά προνόμια τῶν μεγάλων ἑταιρειῶν, ἐπισήμανε στήν ἔνστασή του: « Ἕνα πράγμα, ὅμως, εἶναι βέβαιο. Παρ’ ὅλο πού μᾶλλον δέν θά μάθουμε ποτέ τήν ταυτότητα τοῦ νικητῆ τῶν φετινῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν, εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρη ἡ ταυτότητα τοῦ ἡττημένου. Εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἔθνους στό πρόσωπο τοῦ δικαστῆ ὡς ἀμερόληπτου φρουροῦ τῆς ἀρχῆς τοῦ δικαίου.»
Ἡ διεθνής κοινότητα, δηλαδή Ἀμερικάνοι καί Εὐρωπαῖοι, πιέζει τήν Τεχεράνη νά δεχθεῖ ἔλεγχο τῶν ἀποτελεσμάτων ἀπό ἀνεξάρτητη ἐπιτροπή. Πρόκειται γιά ὠμή παρέμβαση στά ἐσωτερικά ἀνεξάρτητου κράτους, μέ δημοκρατικές διαδικασίες βεβαίως, βεβαίως…Ἡ ἀλητεία τῶν ἐκλογῶν τοῦ 2000 στίς ΗΠΑ ποτέ δέν τούς ἀπασχόλησε.
Στούς παρακάτω συνδέσμους, εἶναι τρία ἄρθρα τοῦ πάντα καλά πληροφορημένου καί ἔγκυρου Γιώργου Δελαστίκ, γιά τίς ἐκλογές στό Ίράν, τούς ἐσωτερικούς συσχετισμούς δυνάμεων, τίς παρεμβάσεις τῶν ἀμερικανοευρωπαίων, καί τίς πιθανές προοπτικές
Ἡ κατάρρευση τοῦ Ἰράν
Τί γίνεται στό στρατό τοῦ Ἱράν
Βαθύ τό ρῆγμα στό Ἰράν
Μαζί μέ ὅλα ὅσα μᾶς βομβαρδίζουν τίς τελευταῖες μέρες, για τά περί νοθείας, γιά τήν βιαιότητα τῶν ἰρανικῶν ἀρχῶν, θά ἔπρεπε νά μᾶς ποῦν πρῶτα γιά τίς πολύ μεγαλύτερες βιαιότητες πού διαπράττονται στό ἐσωτερικό τῶν δυτικῶν δημοκρατιῶν, ἐκεῖ πού οἱ διαπρύσιοι κήρυκες τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν καί δικαιωμάτων τά καταπατοῦν μέ πραγματική λύσσα. Γιά τόν πρόγονο τῶν σημερινῶν χρηματοδοτούμενων μαλακῶν ἐπεμβάσεων, τά αἱματηρά πραξικοπήματα ἀνά τήν ὑφήλιο, θά τά ποῦμε ἄλλη φορά. Ὅπως καί γιά τούς μυστικούς στρατούς τοῦ ΝΑΤΟ στό ἐσωτερικό ὅλων τῶν χωρῶν τῆς δυτικῆς Εὐρώπης μέ πρόσχημα τήν ὑποτιθέμενη σοβιετική ἀπειλή τήν περίοδο τοῦ ψυχροῦ πολέμου ( πχ. ἐπιχείρηση Gladio στήν Ἰταλία ). Ὁ πρόγονος τοῦ σημερινοῦ βελούδου.
Οἱ μυστικοί στρατοί τοῦ ΝΑΤΟ
(τό βιβλίο κυκλοφορεῖ καί στά ἑλληνικά)
Δύο παραδείγματα τώρα, τά ὁποῖα ἴσως στό μέλλον τά συζητήσουμε περισσότερο. Λός Ἄντζελες 1992 ( 58 νεκροί ,2000 τραυματίες ). 28 Φεβρουαρίου 1993, Γουέικο, 82 νεκροί μετά ἀπό ἕφοδο τοῦ FBI στίς ἐγκαταστάσεις μιᾶς θρησκευτικῆς ὁμάδας, μεταξύ τῶν νεκρῶν 30 γυναῖκες καί 25 παιδιά. Ἡ ἔφοδος ἔγινε με τεθωρακισμένα, στην ἐπίθεση χρησιμοποιήθηκαν ἀέρια. Φυσικά ὁ ὅρος πού ἐπιλέχθηκε στά ΜΜΕ ἦταν «δυναμική εἴσοδος», ἕνας πολύ ἀποτελεσματικός ὅρος γιά ὅσους ἡ εὐαισθησία τους σέ θέματα δημοκρατίας δέν τούς ἐπιτρέπει νά ἐκστομίσουν τήν λέξη «σφαγιασμός».
Θά προσθέσω καί τήν περίπτωση Μάκ Βέι, τήν θεωρῶ συγγενῆ τῶν παραπάνω περιπτώσεων, και συνέχεια τῆς ὑπόθεσης Γουέϊκο, τόν δέ Μάκ Βέι λιγώτερο ἔνοχο ἀπό τό ἀμερικάνικο κράτος. Ὁ Τίμοθυ Μάκ Βέι, ὁ ἀμερικάνος πού καταδικάστηκε γιά τήν ἀνατίναξη τοῦ κτιρίου στήν Ὀκλαχόμα τόν Ἀπρίλη τοῦ 1995, ὅπου σκοτώθηκαν 168 ἄτομα, χαρακτηρίστηκε ἀπό τήν ἐπίσημη Ἀμερική παράφρων, ἀκροδεξιός, καί διάφορα ἄλλα δευτερευούσης σημασίας, τά ὁποῖα ὅμως ἐμπόδιζαν στήν πραγματική ἐμβάθυνση στά αἴτια τέτοιων φαινομένων. Ἡ οὐσία ὅμως ὅλων αὐτῶν εἶναι αὐτό πού εἶπε ὁ ἴδιος στήν ἀπολογία του λίγο πρίν καταδικασθεῖ ἐπαναλαμβάνοντας τά λόγια ἑνός ἀμερικάνου ἀνώτατου δικαστῆ. « Ἡ κυβέρνηση μας εἶναι ὁ ἰσχυρός, ὁ πανταχοῦ παρών δάσκαλος. Ἐπί καλῷ ἤ ἐπί κακῷ, διδάσκει ὁλόκληρο τόν λαό μέ τό παράδειγμά της.» Γιά να το πῶ ἀλλιῶς, ὑπάρχει ἕνας νόμος στήν φύση πού λέει πώς ἡ δράση φέρνει άντίδραση. Ἀπό ὅτι γνωρίζω ἰσχύει άκόμα.
Ἄν οἱ Ταλιμπάν εἶχαν ἱκανή ἀεροπορική δύναμη, δέν θά εἶχαν ἐπαρκεῖς δικαιολογίες γιά νά βομβαρδίσουν τήν Δύση, σάν ἔνοχο παραβίασης τῶν ἀνθρωπίνων ἐλευθεριῶν στό ἐσωτερικό της;
Πρῶτος κρίκος στήν νέα αὐτή ἁλυσίδα «δημοκρατικῶν» πραξικοπημάτων εἶναι ἡ περίπτωση τῆς σέρβικης ὀργάνωσης Otpor ( ἀντίσταση ) ἡ ὁποία ἔδρασε στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 μέ στόχο τήν ἀνατροπή τοῦ Μιλόσεβιτς.
Στήν Γεωργία ὁ πρώην φιλοδυτικός Σεβαρντνάτζε ἀντικατεστάθη ὅταν ἐπεχείρησε προσέγγιση μέ τόν Πούτιν, ἀπό τόν δέκα φορές χειρότερό του στήν ἀμερικανοδουλία Σαακασβίλι. Ἐργαλεῖο γιά τήν ἀνατροπή αὐτή ἦταν ἡ ὀργάνωση Kmera ( Φτάνει ).
Στήν Οὐκρανία τό 2004 ἔχουμε ἀνάλογα φαινόμενα. Ἡ ὀργάνωση Pora ἀναλαμβάνει δράση γιά νά φέρει σέ πέρας τήν πορτοκαλί ἐπανάσταση καί στήν καρέκλα τῆς ἐξουσίας τόν φιλοαμερικάνο Γιούσενκο.
Στήν Κιργιζία τό 2004 ξεσπᾶ ἡ ἐπανάσταση τοῦ λεμονιοῦ, ὅταν ἡ ἐκεῖ κυβέρνηση ἀρχίζει νά διαπραγματεύεται τό ἄνοιγμα ρωσικῆς ἀεροπορικῆς βάσης. Ἐνδιαφέρον ἔχει ὅτι ὁ μέχρι σήμερα ἐκλεκτός τῶν Ἀμερικάνων ἀποφάσισε πρόσφατα νά κλείσει τήν βάση τους –προφανῶς γιατί ἡ Ρωσία τοῦ προσέφερε περισσότερα.
Στίς ἐκλογές τοῦ Μαρτίου τοῦ 2006, στήν Λευκορωσία, ὁ φιλοδυτικός Μιλίνκεβιτς ἄρχισε τίς κατηγορίες περί νοθείας πρίν ἀπό τίς ἐκλογές. Εὐτυχῶς ἔσπασε τά μοῦτρα του. Ἄς ἐλπίσουμε καί ὁ Μουσαβί νά πάθει τό ἴδιο.
Τό 2005 μία ἀνάλογη βελούδινη ἐπανάσταση γίνεται στό Οὐζμπεκιστάν, μέ ἀρνητικά ὅμως ἀποτελέσματα. Ὁ κατάλογος συμπληρώνεται μέ τό Καζακστάν ( ἐπανάσταση τῆς τουλίπας ), Μολδαβία ( ἐπανάσταση τοῦ ἀμπελιοῦ ), Ἀρμενία ( ἐπανάσταση τοῦ βερύκοκκου), Ἀζερμπαϊτζάν ( Νέα Σκέψη ).
Ὁ Πούτιν ἀντιλαμβανόμενος τήν δυναμική τέτοιων καταστάσεων στά σύνορα τῆς Ρωσίας ἔχει ἀποφασίσει – ἀντιδημοκρατικότατα κατά τούς σύγχρονους «δημοκράτες» ἀφοῦ τέτοιες ἐνέργειες δέν συμβαδίζουν μέ τήν ἔμφυτη ροπή τῆς δυτικῆς παράδοσης πρός τήν δημοκρατία ( γελᾶτε ἐλεύθερα….) καί τήν ἐλευθερία - τόν ἔλεγχο ὅλων τῶν Μ.Κ.Ο. πού παίρνουν χρήματα ἀπό τό ἐξωτερικό.
Στήν Λατινική Ἀμερική ἔχουμε τίς προσπάθειες ἀνατροπῆς τοῦ δημοκρατικότατα καί πολλές φορές ἐκλεγμένου Οὖγκο Τσάβες, μέ τά λεγόμενα τηλεοπτικά πραξικοπήματα. Μέχρι στιγμῆς δέν τά ἔχουν καταφέρει, καί ἔχουν ρίξει τό βάρος στήν «ἐνημέρωσή» μας διεθνῶς, παρουσιάζοντας πτυχές τοῦ χαρακτήρα του καί στιγμιότυπα τῆς συμπεριφορᾶς του. Κάποια στιγμή ὅλο καί κάποιο «σκάνδαλο» θά βγεῖ στήν ἐπιφάνεια. Ὁ «ποιοτικός» καί ἀφ’ὑψηλοῦ χλευασμός πού ὑφίσταται ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀπό τά δημοσιογραφάκια στήν χώρα μας εἶναι ἀηδιαστικός.
Πηγαίνοντας λίγα χρόνια πίσω, στίς προεδρικές ἐκλογές τῶν ΗΠΑ τό 2000, ἔχει ἐνδιαφέρον νά θυμηθοῦμε πώς ἔγινε ἕνα καραμπινάτο ἐκλογικό πραξικόπημα ἀπό τούς σημερινούς κατήγορους τοῦ Ἀχμαντινετζάντ. Ἄς τό δοῦμε μέσα ἀπό τήν γλαφυρή περιγραφή τοῦ Γκόρ Βιντάλ ( μην τον μπερδεύετε με τον Ἄλ Γκόρ), στό ἀπόσπασμα πού ἀκολουθεῖ ἀπό τό βιβλίο του « Ὄνειρα πολέμου».
«…Ὁ ἀντιπρόεδρος τοῦ Ρίτσαρντ Νίξον καί κατά πολλούς χρηματιζόμενος Σπίρο Ἄγκνιου, εἶχε κάποτε τήν ἔμπνευση νά δηλώσει ὅτι « οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες, παρόλα τους τά ψεγάδια, παραμένουν τό ὑπέρτατο ἔθνος τῆς Ἀμερικῆς». Σήμερα, λίγο μετά τήν ὑπεξαίρεση τῶν ἐκλογῶν γιά τόν τεσσαρακοστό τρίτο πρόεδρο ἀπό τό Ἀνώτατο Δικαστήριο, ὁ Σπίρο θά πρέπει νά στέκει περήφανος ἀνάμεσα στίς σκιές τῶν τεθνεώτων.. Δέν τά καταφέραμε καί πάλι; Ὅπως τό 1888, ὅταν ἡ λαϊκή πλειοψηφία ἀκυρώθηκε χάρη στίς μηχανορραφίες τοῦ σώματος τῶν ἐκλεκτόρων ἤ στήν ἀκόμα πιό διάσημη περίπτωση τοῦ 1876, ὅταν ὁ Δημοκρατικός Σάμιουελ Τίλντεν πῆρε 264000 ψήφους περισσότερες ἀπό τόν Ρεπουμπλικάνο Ράδερφορντ Μ. Χέιζ, τό κόμμα τοῦ ὁποίου ἀμφισβήτησε ἐν συνεχείᾳ τίς ψήφους τοῦ Ὄρεγκον, τῆς Νότιας Καρολίνας, τῆς Λουιζιάνα καί – ναί, τῆς ἄτιμης τῆς Φλόριντα. Μία ἐπιτροπή ἐκλεκτόρων ἐπιλεγμένη ἀπό τό Κογκρέσσο κατακύρωσε τίς ἐκλογές ὑπέρ τοῦ χαμένου, μέ διαφορά μίας καί μόνης ψήφου – ἀποτέλεσμα δικολαβικῶν χειρισμῶν ἀπό ἕναν ἀνέντιμο Ἀνώτατο Δικαστή διορισμένο ἀπό τόν ἁγιοποιημένο Λίνκολν. Ξεσηκώθηκε ἐπανάσταση ἀλλά τελικά ὁ Τίλντεν ἀποφάσισε νά ἰδιωτεύεσει καί πάλι καί νά ἀφιερωθεῖ στίς ἀπολαύσεις πού οἱ παλιοί Νεοϋορκέζοι ἀναπολοῦσαν μελγχολικά ὡς μία ἀπό τίς μεγαλύτερες συλλογές πορνογραφικοῦ ὑλικοῦ στήν περιοχή τοῦ Γκράμεσρι Πάρκ στό Μανχάταν.
Μέχρι τήν 12η Δεκεμβρίου ἀπολαύσαμε ἀρκετά ἐκλογικά ἀποτελέσματα πού ἀλλοιώθηκαν λαθραῖα καί παρέμειναν διακριτικά μακριά ἀπό τήν δημόσια θέα. Ὡστόσο, τό τωρινό Ἀνώτατο Δικαστήριο, ἐπιδεικνύοντας μία διάθεση τοῦ τύπου «ὅσα ἔρθουν κι ὅσα πᾶνε», ἔβγαλε κάθε εἴδους σκοτεινά μυστικά του στήν φόρα – ὅπως τήν ἀπόλυτη πίστη του σέ ὅτι ἡ ἄκρα δεξιά ἀποκαλεῖ οἰκογενειακές ἀξίες. Ὁ δικαστής Ἀντόνιο Σκάλια – τοῦ ὁποίου τόσο ἡ ὄψη ὅσο καί τό ὄνομα, φέρνουν στόν νοῦ ἕναν ἀχρεῖο ἀπό ὄπερα τοῦ Πουτσίνι – ἐπιβεβαίωσε τίς οἰκογενειακές ἀξίες ἀρνούμενος νά ἀποσυρθεῖ ἀπό τήν ὑπόθεση Μπούς –Γκόρ, παρ’ ὅλο πού ὁ γιός του ἐργαζόταν στό δικηγορικό γραφεῖο πού ἐκπροσωποῦσε τόν Μπούς στό δικαστήριο. Στό μεταξύ ἡ σύζυγος τοῦ δικαστῆ Κλάρενς Τόμας συμμετέχει σέ ἕνα ἀκροδεξιό think tank, τό Heritage Foundation, πού σημαίνει ὅτι τήν ἴδια στιγμή πού ὁ σύζυγός της ἄκουγε μέ σοβαρότητα τά ἑκατέρωθεν ἐπιχειρήματα, ἐκείνη ἐξέταζε ὑποψηφίους γιά τήν κάλυψη θέσεων στήν κυβέρνηση Μπούς. Κάπου ἀλλοῦ, ὁ Τζόρτζ Γ. Μπούς, γιός ἑνός ἀποτυχημένου Ρεπουμπλικανοῦ προέδρου, ἐμπιστευόταν τίς ἀπειλούμενες ψήφους του ἀπό τήν Φλόριντα στόν κυβερνήτη τῆς πολιτείας, τόν ἀδελφό του Τζέμπ.
Στήν ἄλλη πλευρά τῶν οἰκογενειακῶν ἀξιῶν, ἡ κλίκα τοῦ Γκόρ εἶχε κατά καιρούς χειραγωγήσει μισή ντουζίνα νομοθετήματα στό Νότο. Οἱ Γκόρ εἶναι ἐπίσης γνωστοί γιά τίς δικανικές τους ἱκανότητες, τό πνεῦμα καί τή μόρφωσή τους – οἰκογενειακά χαρακτηριστικάπου ὁ ἀντοπρόεδρος κράτησε μέ πολύ μετριοφροσύνη ἀθέατα, φοβούμενος μήπως τρομάξει τόν λαό.
Ἡ πολιτική στήν Ἀμερική εἶναι κατ’ οὐσίαν οἰκογενειακή ὑπόθεση, ὅπως καί στίς περισσότερες ὀλιγαρχίες. Ὅταν κάποτε, ὁ πατέρας τοῦ συντάγματός μας, ὁ Τζέιμς Μάντισον, ρωτήθηκε πώς στό καλό εἶναι δυνατόν νά φέρει τό κογκρέσο εἰς πέρας ὁποιαδήποτε ὑπόθεση, ὅταν ἡ χώρα ἔχει 100 ἑκατομμύρια κόσμο καί οἱ ἀντιπρόσωποί του ἀριθμοῦν μισή χιλιάδα, ὁ Μάντισον ἀκολούθησε τή γραμμή πού χαράζει πάντα ὁ σιδηροῦς νόμος τῆς ὀλιγαρχίας: Χωρίς ἐξαίρεση τήν λήψη τῶν ἀποφάσεων τήν ἀναλαμβάνουν πάντα ὀλίγοι, καί τή διατηροῦν εἰ δυνατόν, μέσα στά πλαίσια τῆς οἰκογένειας.
Τέλος, αὐτοί οἱ ἱδρυτές πατέρες, στούς ὁποίους τόσο συχνά ἀναφερόμαστε, ἔτρεφαν τέτοιο φόβο καί μίσος πρός τή δημοκρατία, πού ἐφηῦραν τό Ἐκλεκτορικό Σῶμα, ἔτσι ὥστε νά μπορεῖ νά καταπνίγεται ἡ φωνή τοῦ λαοῦ, ὅπως περίπου κατέπνιξε καί τό Ἀνώτατο Δικαστήριο τή φωνή τῶν κατοίκων τῆς Φλόριντα στίς 12 Δεκεμβρίου. Δέν ἐπρόκειτο νά γίνουμε δημοκρατία, ὑποκείμενη στήν τυραννία τῆς πλειοψηφίας, οὔτε δικτατορία, ὑποκείμενη στήν τρέλα τοῦ ἑκάστοτε καίσαρα.
Ἕνα ἄλλο μυστικό πού βγῆκε στή φόρα ἦταν ἡ ἀφοσίωση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου στό 1% στό ὁποῖο ἀνήκει ἡ χώρα. Ἡ δικαστίνα Σάντρα Ντέι Ο’ Κόνορ δέν μποροῦσε μέ καμία δύναμη νά κατανοήσει τί δυσκολία παρουσίαζε τό ψηφοδέλτιο-πεταλούδα τοῦ Πάλμ Μπίτς. Καί σέ αὐτήν τήν περίπτωση, ὅπως μᾶς συμβαίνει πολύ συχνά, τό ζήτημα πίσω ἀπ’ ὅλα αὐτά ἦταν τό φυλετικό. Πολύ περισσότερες ψῆφοι ἐπικυρώθηκαν ἀπό παμπάλαια μηχανήματα αὐτόματης καταγραφῆς ψήφων στίς περιοχές τῶν μαύρων ἀπ’ ὅτι στίς περιοχές τῶν λευκῶν. Ἔτσι κατέκτησαν κρίσιμο ρόλο οἱ δέκα χιλιάδες ψῆφοι τοῦ Μαϊάμι Ντέϊντ πού δέν καταμετρήθηκαν καί ἄρα δέν κατακυρώθηκαν ὑπέρ τοῦ ἑνός ἤ τοῦ ἄλλου ὑποψηφίου προέδρου. Ἐξ οὗ καί ἡ σπουδή μέ τήν ὁποία οἱ ὑπεύθυνοί τῆς ἐκστρατείας τοῦ Μπούς, μέ τήν ἀμέριστη συμπαράσταση τῆς πλειοψηφίας τῶν 5 πρός 4 τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου, ἐφηῦραν μία σειρά ἀπό προσκόμματα ὥστε αὐτές οἱ ψῆφοι νά μήν καταμετρηθοῦν ποτέ, διότι, ἄν γινόταν αὐτό, ὁ Γκόρ θά κέρδιζε τίς ἐκλογές. Γιά τήν ἀκρίβεια,τις ἐκλογές τίς εἶχε ὄντως κερδίσει, μέχρι τή στιγμή πού τό Ἀνώτατο Δικαστήριο, μέσα ἀπό ὁλοένα καί πιό ἀσύστολες ἀναβολές καί παραπομπές, μέ τό βλέμμα καρφωμένο στό ρολόϊ, καθυστέρησε τήν ὑπόθεση ὥστε, στήν πράξη, γιά ἐκείνους τούς πέντε δικαστές, ἄν ὄχι καί γιά τούς ἄλλους τέσσερεις, νά μήν ὑπάρχη πλεόν χρόνος γιά καταμέτρηση. Αὐτός ἦταν καί ὁ σκοπός τῆς ἄσκησης πού ὑποχρέωσε φορτηγά γεμάτα μέ ἑκατομμύρια ψήφους νά τρέχουν ἀπό τήν μία σκονισμένη πόλη τῆς Φλόριντα στήν ἄλλη, ὥστε οἱ ψῆφοι νά μήν μετρηθοῦν ποτέ.
Κατά τή διάρκεια αὐτῆς τῆς κωμωδίας σέ ἀργή κίνηση, ὑπῆρξε μία καθηλωτική στιγμή ἀλήθειας, πού θά μείνει στήν μνήμη μας γιά πολύ καιρό ἀφότου ὁ Τζ. Γ. Μπούς θά ἔχει συναντηθεῖ μέ τήν ὁλοένα μακρύτερη σειρά παρακμιακῶν προέδρων στόν χῶρο τῆς λησμοσύνης. Τήν Τετάρτη, πρίν ἀπό τήν Πέμπτη πού εὐχαριστήσαμε τόν Θεό γιά τό γεγονός ὅτι εἴμαστε τό ἔθνος πού κάποτε χαιρετίστηκε ἀπό τόν Ἄγκνιου ὡς ὑπέρτατο ὅλων, ἡ ἐξεταστική ἐπιτροπή τῆς κομητείας Ντέϊντ μετροῦσε καί πάλι, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου, ψήφους, ὅταν ἕνας ὀργανωμένος ὄχλος εἰσέβαλε στό κτίριο τῆς κομητείας, ἐκφοβίζοντας ὅσους διεξήγαγαν τήν καταμέτρηση χωρίς παράλληλα νά γνωστοποιήσουν τά ὀνόματα στούς ἐπισήμους. Η Miami Herald, μία ἀξιοπρεπής ἐφημερίδα, ἀφοῦ μελέτησε διάφορες τάσεις τῶν ψηφοφόρων κ.τ.λ., κατέληξε στό συμπέρασμα ὅτι ὁ Γκόρ εἶχε στήν πραγματικότητα κερδίσει τήν Φλόριντα μέ διαφορά εἰκοσιτριῶν χιλιάδων ψήφων. Ἡ Herald σκοπεύει νά ἐξετάσει αὐτές τίς πολυταξιδεμένες ψήφους βάσει τοῦ νόμου περί διαφάνειας τῆς Φλόριντα. Ὑποψιάζομαι ὅτι τόσο οἱ ψῆφοι ὅσο καί οἱ κάλπες δέν θά βρεθοῦν πουθενά.
Ἡ Ἡμέρα τῶν Εὐχαριστιῶν ἦλθε καί παρῆλθε. Οἱ ψῆφοι ἐξακολουθοῦσαν νά περιδιαβαίνουν στούς αὐτοκινητοδρόμους τῆς Φλόριντα. Ὁ Γκόρ κατηγορήθηκε ὅτι προσπάθησε νά ὑποκλέψη μία ἐκλογική νίκη τήν ὁποία εἶχε κερδίσει. Ὁ μαῦρος πληθυσμός εἶχε πλέον συναίσθηση, ὅτι γιά μία ἀκόμη φορά, ἡ φωνή του δέν εἶχε ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν. Ἀκολούθησαν ταραχές. Σύμφωνα μέ τήν νομοθεσία τῆς Φλόριντα, ὅποιος ἔχει βεβαρημένο ποινικό μητρῶο – ἐάν δηλαδή ἔχει καταδικαστεῖ γιά κακούργημα – χάνει τά πολιτικά του δικαιώματα. Χιλιάδες μαῦροι κατηγορήθηκαν γί αὐτό καί στερήθηκαν τό ἐκλογικό τους δικαίωμα. Ὡστόσο οἱ περισσότεροι ἀπό ἐκείνους πού ἦσαν ἐγγεγραμμένοι σέ καταλόγους εἴτε δέν ἦσαν κακοῦργοι εἴτε εἶχαν καταδικαστεῖ μόνον γιά πλημελλήματα. Ἐν πάση περιπτώσει, οἱ ὑπολογισμένες καθυστερήσεις ἔπεισαν δύο ἀπό τούς τέσσερεις διαφωνοῦντες δικαστές ὅτι πλέον δέν ὑπῆρχε χρόνος γιά καταμέτρηση.
Ὁ δικαστής Τζόν Πόλ Στῆβενς, ἕνας συντηρητικός πού πρωτίστως ἐνδιαφέρεται γιά τήν «συντήρηση» τῶν συνταγματικῶν μας ἐλευθεριῶν παρά γιά τά προνόμια τῶν μεγάλων ἑταιρειῶν, ἐπισήμανε στήν ἔνστασή του: « Ἕνα πράγμα, ὅμως, εἶναι βέβαιο. Παρ’ ὅλο πού μᾶλλον δέν θά μάθουμε ποτέ τήν ταυτότητα τοῦ νικητῆ τῶν φετινῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν, εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρη ἡ ταυτότητα τοῦ ἡττημένου. Εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἔθνους στό πρόσωπο τοῦ δικαστῆ ὡς ἀμερόληπτου φρουροῦ τῆς ἀρχῆς τοῦ δικαίου.»
Ἡ διεθνής κοινότητα, δηλαδή Ἀμερικάνοι καί Εὐρωπαῖοι, πιέζει τήν Τεχεράνη νά δεχθεῖ ἔλεγχο τῶν ἀποτελεσμάτων ἀπό ἀνεξάρτητη ἐπιτροπή. Πρόκειται γιά ὠμή παρέμβαση στά ἐσωτερικά ἀνεξάρτητου κράτους, μέ δημοκρατικές διαδικασίες βεβαίως, βεβαίως…Ἡ ἀλητεία τῶν ἐκλογῶν τοῦ 2000 στίς ΗΠΑ ποτέ δέν τούς ἀπασχόλησε.
Στούς παρακάτω συνδέσμους, εἶναι τρία ἄρθρα τοῦ πάντα καλά πληροφορημένου καί ἔγκυρου Γιώργου Δελαστίκ, γιά τίς ἐκλογές στό Ίράν, τούς ἐσωτερικούς συσχετισμούς δυνάμεων, τίς παρεμβάσεις τῶν ἀμερικανοευρωπαίων, καί τίς πιθανές προοπτικές
Ἡ κατάρρευση τοῦ Ἰράν
Τί γίνεται στό στρατό τοῦ Ἱράν
Βαθύ τό ρῆγμα στό Ἰράν
Μαζί μέ ὅλα ὅσα μᾶς βομβαρδίζουν τίς τελευταῖες μέρες, για τά περί νοθείας, γιά τήν βιαιότητα τῶν ἰρανικῶν ἀρχῶν, θά ἔπρεπε νά μᾶς ποῦν πρῶτα γιά τίς πολύ μεγαλύτερες βιαιότητες πού διαπράττονται στό ἐσωτερικό τῶν δυτικῶν δημοκρατιῶν, ἐκεῖ πού οἱ διαπρύσιοι κήρυκες τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν καί δικαιωμάτων τά καταπατοῦν μέ πραγματική λύσσα. Γιά τόν πρόγονο τῶν σημερινῶν χρηματοδοτούμενων μαλακῶν ἐπεμβάσεων, τά αἱματηρά πραξικοπήματα ἀνά τήν ὑφήλιο, θά τά ποῦμε ἄλλη φορά. Ὅπως καί γιά τούς μυστικούς στρατούς τοῦ ΝΑΤΟ στό ἐσωτερικό ὅλων τῶν χωρῶν τῆς δυτικῆς Εὐρώπης μέ πρόσχημα τήν ὑποτιθέμενη σοβιετική ἀπειλή τήν περίοδο τοῦ ψυχροῦ πολέμου ( πχ. ἐπιχείρηση Gladio στήν Ἰταλία ). Ὁ πρόγονος τοῦ σημερινοῦ βελούδου.
Οἱ μυστικοί στρατοί τοῦ ΝΑΤΟ
(τό βιβλίο κυκλοφορεῖ καί στά ἑλληνικά)
Δύο παραδείγματα τώρα, τά ὁποῖα ἴσως στό μέλλον τά συζητήσουμε περισσότερο. Λός Ἄντζελες 1992 ( 58 νεκροί ,2000 τραυματίες ). 28 Φεβρουαρίου 1993, Γουέικο, 82 νεκροί μετά ἀπό ἕφοδο τοῦ FBI στίς ἐγκαταστάσεις μιᾶς θρησκευτικῆς ὁμάδας, μεταξύ τῶν νεκρῶν 30 γυναῖκες καί 25 παιδιά. Ἡ ἔφοδος ἔγινε με τεθωρακισμένα, στην ἐπίθεση χρησιμοποιήθηκαν ἀέρια. Φυσικά ὁ ὅρος πού ἐπιλέχθηκε στά ΜΜΕ ἦταν «δυναμική εἴσοδος», ἕνας πολύ ἀποτελεσματικός ὅρος γιά ὅσους ἡ εὐαισθησία τους σέ θέματα δημοκρατίας δέν τούς ἐπιτρέπει νά ἐκστομίσουν τήν λέξη «σφαγιασμός».
Θά προσθέσω καί τήν περίπτωση Μάκ Βέι, τήν θεωρῶ συγγενῆ τῶν παραπάνω περιπτώσεων, και συνέχεια τῆς ὑπόθεσης Γουέϊκο, τόν δέ Μάκ Βέι λιγώτερο ἔνοχο ἀπό τό ἀμερικάνικο κράτος. Ὁ Τίμοθυ Μάκ Βέι, ὁ ἀμερικάνος πού καταδικάστηκε γιά τήν ἀνατίναξη τοῦ κτιρίου στήν Ὀκλαχόμα τόν Ἀπρίλη τοῦ 1995, ὅπου σκοτώθηκαν 168 ἄτομα, χαρακτηρίστηκε ἀπό τήν ἐπίσημη Ἀμερική παράφρων, ἀκροδεξιός, καί διάφορα ἄλλα δευτερευούσης σημασίας, τά ὁποῖα ὅμως ἐμπόδιζαν στήν πραγματική ἐμβάθυνση στά αἴτια τέτοιων φαινομένων. Ἡ οὐσία ὅμως ὅλων αὐτῶν εἶναι αὐτό πού εἶπε ὁ ἴδιος στήν ἀπολογία του λίγο πρίν καταδικασθεῖ ἐπαναλαμβάνοντας τά λόγια ἑνός ἀμερικάνου ἀνώτατου δικαστῆ. « Ἡ κυβέρνηση μας εἶναι ὁ ἰσχυρός, ὁ πανταχοῦ παρών δάσκαλος. Ἐπί καλῷ ἤ ἐπί κακῷ, διδάσκει ὁλόκληρο τόν λαό μέ τό παράδειγμά της.» Γιά να το πῶ ἀλλιῶς, ὑπάρχει ἕνας νόμος στήν φύση πού λέει πώς ἡ δράση φέρνει άντίδραση. Ἀπό ὅτι γνωρίζω ἰσχύει άκόμα.
Ἄν οἱ Ταλιμπάν εἶχαν ἱκανή ἀεροπορική δύναμη, δέν θά εἶχαν ἐπαρκεῖς δικαιολογίες γιά νά βομβαρδίσουν τήν Δύση, σάν ἔνοχο παραβίασης τῶν ἀνθρωπίνων ἐλευθεριῶν στό ἐσωτερικό της;
Πες τα Ζαρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟποτε ακουμε ΜΚΟ(=μη κυβερνητικες οργανωσεις,χρηματοδοτουμενες απο το Κρατος(!!!)και δεν ντρεπονται οι απατεωνες), "κοινωνια πολιτων", "ανοικτη κοινωνια" κλπ φουμαρα,πρεπει να βαρανε καμπανακια. Νεολογισμοι και οροι συμβολα κατατεθεν μηχανισμων που επιβουλευονται το εθνος-κρατος ως μηχανισμο ανπτυξης και δημιουργιας των λαων,προς οφελος υπερεθνικων σχηματισμων και συμφεροντων(βλ. πολυεθνικο κεφαλαιο και ΗΠΑ).
Στα καθ ημας τωρα. Θελω να θυμησω ενα ονοματακι απο το παρελθον, γιατι θα το ξαναδουμε στο μελλον. Αλεξ Ροντος. Ο κολλητος του αυριανου πρωθυπουργου μας( ναι,που να χτυπιομαστε κατω θα το δουμε και αυτο.Τον Γιωργαρα στο Μαξιμου).Για να θυμηθουμε λοιπον:
1."Μάλιστα, η παρουσία του στο υπουργείο Εξωτερικών είχε προκαλέσει θύελλα υπόγειων αντιδράσεων από τους μόνιμους διπλωμάτες, αλλά και τη δημόσια έκρηξη του κ. Θ. Πάγκαλου, καθώς ήταν μεταξύ εκείνων που «φωτογράφισε» ο πρώην υπουργός, όταν έκανε λόγο για στελέχη που κινούνται στο κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας και μιλάνε μόνο αγγλικά. Εξάλλου το ελληνικό λεξιλόγιο του κ. Ρόντου, σύμφωνα με τις «κακές γλώσσες» του ΠΑΣΟΚ, δύσκολα υπερέβαινε όταν έφθασε στην Αθήνα τις διακόσιες λέξεις"
2. "Και εάν άσπονδοι φίλοι του στο ΥΠΕΞ υποβαθμίζουν το ρόλο του στις τότε εξελίξεις στην περιοχή, αυτό φαίνεται πως ουδέποτε το έκαναν οι Αμερικανοί: Σύμφωνα με πληροφορίες, σε συνάντηση που είχαν λίγα χρόνια αργότερα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Κόλιν Πάουελ με τον κ. Γ. Παπανδρέου, ο υπεύθυνος για θέματα νοτιοανατολικής Ευρώπης κ. Φρίντμαν είπε για τον παριστάμενο κ. Ρόντο: «Υπουργέ, είναι ο άνθρωπός μας στα Βαλκάνια, και αυτός που έριξε τον Μιλόσεβιτς»".
http://www.patrides.com/oct08/rontos.htm
3. "Στο άρθρο που είχε τίτλο «Με ποια πλευρά είμαστε», όπου αναδείκνυε ως στρατηγικό δίλημμα για τη Γεωργία το «Δύση ή Ρωσία;», ο κ. Ρόντος προέβλεπε ότι αν ξεσπάσει η σύγκρουση -που σήμερα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη- «τότε οι χώρες του Καυκάσου και οι χώρες γύρω από την Κασπία θα χάσουν κάθε ελπίδα στρατηγικής σύνδεσης με τη Δύση».
Εγκαλούσε τις χώρες τις Ε.Ε. και τις ΗΠΑ ότι δεν ενδιαφέρονται όσο θα έπρεπε για το γεωργιανό ζήτημα, ωστόσο προέτρεπε εμμέσως την κυβέρνηση της Γεωργίας να στραφεί προς τη Δύση, γράφοντας: «Από τη μία οι Γεωργιανοί δεν μπορούν να αντέξουν μια σύγκρουση με τη Ρωσία, αλλά από την άλλη πρέπει να τελειοποιήσουν τη δημοκρατία τους ώστε να μη χάσουν τις αξίες τους και τις ιστορικές ρίζες τους, για τις οποίες αντιστάθηκαν»".
http://www.e-tipos.com/newsitem?id=47709
4. Ο ρολος του κ.Ροντου,ΚΟΛΛΗΤΟΥ ΤΟΥ ΓΑΠ,( καλε ε,οποιος τον πει πρακτορα ειναι πολυ παλιοπαιδο!)στην βελουδινη επανασταση της Σερβιας:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Tην περασμένη βδομάδα θα πρέπει να διαλύθηκαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις, όσων ακόμη επέμεναν να τις έχουν, περί της πολιτικής που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στη Γιουγκοσλαβία.
Μετά την πολιτική και οικονομική (κατά δήλωση των συμμετεχόντων) κάλυψη που πρόσφερε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών στη «διάσκεψη» των φορέων που «συνθέτουν» την αντιπολίτευση κατά του Μιλόσεβιτς, έγινε φανερό πως η Αθήνα υπακούοντας στις απαιτήσεις του ρόλου που διεκδικεί, (ρόλος μεσίτη των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων), και της έχει ανατεθεί, άρχισε να αναμειγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις μιας γειτονικής χώρας. Στο σημείο αυτό αξίζει να μεταφερθούν τα λόγια που χρησιμοποίησε υποδεχόμενος τους Σέρβους «αντικαθεστωτικούς» συνέδρους την πρώτη μέρα της συνάντησής τους, ο Αλεξ Ρόντος, στενός συνεργάτης και σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου. «Ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, είπε ο Α. Ρόντος, θα βρίσκεται αύριο (τη δεύτερη μέρα του συνεδρίου) μαζί σας για να σας ακούσει και πάνω απ' όλα για να σας βοηθήσει, με όποιον τρόπο χρειάζεται, στην επίτευξη του στόχου σας».
Ποιος είναι ο στόχος του συνονθυλεύματος που με έξοδά του μάζεψε στην Αθήνα το υπουργείο Εξωτερικών, είναι γνωστός: Η ανατροπή του Σλ. Μιλόσεβιτς."
+
" Τη στενή διασύνδεση των ελληνικών ενεργειών με τα αμερικανικά σχέδια αποκαλύπτουν οι δηλώσεις του Τζέιμς Ντόμπινς, ειδικού συμβούλου του Προέδρου Κλίντον για το Κοσσυφοπέδιο, ο οποίος βρέθηκε στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της συνάντησης των Σέρβων «αντικαθεστωτικών». Ο Ντόμπινς, λοιπόν, αποκάλυψε στους Ελληνες δημοσιογράφους, ότι προ μηνός τον «επισκέφτηκε στην Ουάσιγκτον ο Αλεξ Ρόντος και με ενημέρωσε για αυτή τη συνάντηση της Αθήνας και μάλιστα με προέτρεψε ισχυρώς να αδράξω την ευκαιρία και να συναντήσω στην Αθήνα τους Σέρβους αντικαθεστωτικούς»".
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=249709&publDate=29/4/2000
Οταν θα πρωθυπουργοποιηθει ο ΓΑΠ,αμφιβαλλει κανεις πως ο Ροντος θα γυρισει στην Ελλαδα και θα αναλαβει κρισιμη θεση; Βεβαια τα προβατα-ψηφοφοροι κοιμουνται τον υπνο του δικαιου. Αρκει ενα καλο ρουσφετι απο βουλευτη-μαυρογυαλουρο του δικομματισμου και ειναι χαρουμενα. Εχουμε να παρουμε και ρευμα για το αυθαιρετο.Με τον Ροντο θα ασχολουμαστε τωρα;
Μια χαρά μου ακούγεται αυτός ο Ρόντος. Διακόσιες λέξεις ελληνικές, ε; Του ρίχνει του Γιωργάκη!
ΑπάντησηΔιαγραφή