Ὁ Ἠλίας Πετρόπουλος στό «Ἐγχειρίδιο τοῦ καλοῦ κλέφτη» ἀναφερόμενος στούς ἀστυνομικούς συντάκτες, στήν συντριπτική πλειοψηφία τους ἐπιφορτισμένους μέ τίς δημόσιες σχέσεις τῆς αστυνομίας, ἔγραφε : «…ΚΑΘΕ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ...». Ἡ φράση μπορεῖ κάλλιστα νά χρησιμοποιηθεῖ γιά τήν συντριπτική πλειονότητα τῶν οἰκονομικῶν συντακτῶν (στίς λίγες ἐξαιρέσεις συμπεριλαμβάνω καί τούς καθαρά χρηματιστηριακούς ἀναλυτές-γκουροῦδες, οἱ ὁποῖοι ὑποδιαιροῦνται σέ συμπαθεῖς μοναχικούς ταξιδιῶτες, γραφικούς, ψώνια καί συνειδητούς μισθωμένους παπαγάλους), ὅσοι δηλαδή, ἀτύπως ἤ ὄχι, ἀναλαμβάνουν τίς δημόσιες σχέσεις τῆς οἰκονομικῆς ἐξουσίας τῶν ἑταιρειῶν καί τῶν ἐπιχειρήσεων γιά νά παρουσιάσουν τήν ἐπιθυμητή κατά τά συμφέροντά της εἰκόνα τῆς πραγματικότητας, εἰς βάρος τῆς κοινωνίας καί τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, μέ σκοπό νά τούς παραπλανήσουν. Πρόκειται περί μονάδων πνευματικῆς καταστολῆς. Θεωρῶ λοιπόν, ὅτι ἡ παραλλαγή τῆς ἀρχικῆς φράσης τοῦ Πετρόπουλου, σέ «ΚΑΘΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ» ἀντικατοπτρίζει ἀρκετά πιστά τήν πραγματικότητα. Ἔχοντας ἤδη ἀποδώσει πιστά το ὕφος τοῦ μεγάλου λαογράφου, στό ὑπόλοιπο τοῦ κειμένου ὁ ἥρωάς μας θα ἀναφέρεται ὡς «μικρός μακάκας». Σέ λίγο πιό ἐλευθεριάζον ὕφος θά μπορούσαμε νά τόν ἀποκαλέσουμε καί μαλακοπίτουρα.
Ἡ πραγματικότητα ἀποκαλύπτει καί επιβάλλει τήν διάκριση μεταξύ τῆς λεγόμενης πραγματικῆς οἰκονομίας καί τῆς ὑπόλοιπης, δηλαδή τῆς μαϊμουδένιας, τῆς πέτσινης. Ὁ Μπρέχτ τό ἔγραψε πολύ ὡραία
«…Τί εἶναι στ’ ἀλήθεια τό ρύζι;
ποῦ νά ξέρω τό ρύζι τί εἶναι!
ποιός νά τό ξέρει τάχα;
δέν ξέρω τό ρύζι τί εἶναι
ξέρω τήν τιμή του μονάχα.
Τί εἶναι στ’ ἀλήθεια ὁ ἄνθρωπος ;
ποῦ νά ξέρω ὁ ἄνθρωπος τί εἶναι!
ποιός νά τό ξέρει τάχα;
δέν ξέρω ὁ ἄνθρωπος τί εἶναι
ξέρω τήν τιμή του μονάχα.»
Στ’ἀλήθεια γιά αὐτούς τό ρύζι δέν ἔχει τήν παραμικρή σημασία ἄν δέν ἀποφέρει χρῆμα. Αὐτοί, ὅπως καἰ ἡ ἄλλη πληγή-κακό σπυρί, πού λέγεται «σύμβουλοι ἐπενδύσεων», ἀσχολοῦνται μέ spreads, swaps, margins, με τά ληστρικά hedge funds και private equity funds, συναλλαγματικές ἰσοτιμίες, διακυμάνσεις τιμῶν μετοχῶν καί ἐμπορευμάτων, ἐνῶ κάθε μέρα ἀνακαλύπτουν καί ἀπό ἕνα καινούργιο δείκτη.
Κύρια χαρακτηριστικά τοῦ μαλακοπίτουρα εἶναι ἡ δουλοπρέπεια καί ἡ γελοιότητα. Δουλοπρέπεια πρός ὅτι σχετίζεται μέ τήν οἰκονομική ἐξουσία, τράπεζες, μεγάλα οἰκονομικά συμφέροντα. Ἡ γελοιότητα του εἶναι εὐθέως ἀνάλογη μέ τήν εὐχαρίστηση πού νιώθει ὅταν κάνοντας μία φτηνή καί ἀνέξοδη ἐπίδειξη γνώσεων περί οἰκονομικῶν μεγεθῶν καί δεικτῶν γελοιοποιεῖ μέ τόν δικό του τρόπο τόν ἁπλό πολίτη καί τόν ἐπιπλήττει μέ χαρακτηριστική εὐκολία στήν περίπτωση πού αὐτός ἀρνεῖται ἤ ἔστω προβληματίζεται γιά τήν ἐγκυρότητα οἰκονομικῶν ἀναλύσεων τοῦ κατ’ευφημισμόν οἰκονομικοῦ αναλυτή. Κάνει τήν τρίχα τριχιά διαμαρτυρόμενος γιά ὑπεράριθμο ἀριθμό μόνιμων καθαριστριών ἤ ὑπέρογκων ἀμοιβῶν τῶν ἐκτός ἕδρας μετακινήσεων στό δημόσιο, ἐπιδοκιμάζοντας παράλληλα τόν θεσμό τῆς ἐνοικίασης ἐργαζομένων.
Ὅποιος διαμαρτύρεται για την λειτουργία καταστημάτων καί ὑπηρεσιῶν τίς Κυριακές καί γιορτές εἶναι ἀρτηριοσκληρωτικός, εἰδικά ἄν εἶναι συνδικαλιστής.
Στίς στῆλες πού ἀρθρογραφεῖ σπανιώτατα θά ἀσχοληθεῖ μέ τούς θανάτους ἐργαζομένων ἐν ὥρᾳ ἐργασίας, τίς συνθῆκες κάτω ἀπό τίς ὁποῖες δουλεύουν καί σκοτώνονται, τίς εὐθύνες τῆς ἐργοδοσίας, κινητοποιεῖται ὅμως ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ στήν ἀπαγωγή ἤ τήν αὐτοκτονία ἑνός ἐπιχειρηματία, ἐνίοτε συναγωνιζόμενος σέ κιτρινισμό τά κουτσομπολίστικα ἔντυπα.
Ἐνέσκηψε στήν ζωή μας σάν κακιά ἀρρώστια, πρωτοεμφανιζόμενος πρίν πολλά χρόνια κυρίως στά καινούργια κίτρινα και πορτοκαλί ἔνθετα τῶν ἐφημερίδων, ἀλλάζοντας ριζικά τήν θεματολογία, τήν ὄψη καί τήν αἰσθητική τους. Λιγώτερη ζημιά στόν τομέα αὐτό ἔκαναν οἱ προσφορές ἀπό CD, DVD, μπλουζάκια, πετσέτες καί μαξιλαροθῆκες.
Ἄν καί προπαγανδίζει τήν «πολιτικῶς ὀρθή» ἄποψη ὅτι ἡ οἰκονομία και ἡ πολιτική εἶναι δύο ξεχωριστά πράγματα μέ τήν πρώτη νά ἔχει τό προβάδισμα ἔναντι τῆς δεύτερης, μᾶς κάνει τήν «χάρη» νά ἐκφράζει παράλληλα καί πολιτικές ἀπόψεις. Κατ’ οὐσίαν ὁ πολιτικός του λόγος εἶναι κενός .Ἡ ὅποια κριτική του πρός τήν πολιτική ἐξουσία ἐκφράζεται σέ περιορισμένες περιπτώσεις καί μέ πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ὅταν μιά κυβέρνηση ἀποτολμήσει νά βάλει, ἔστω καί γιά τά μάτια τοῦ κόσμου, σέ πρώτη μοίρα τά λαϊκά συμφέροντα, ὁ «μικρός μακάκας» ἀπορεῖ καί ἐξίσταται γιά τήν ἀτολμία νά ἀναληφθοῦν ἀπό τούς ἁρμόδιους οἱ εὐθύνες γιά προώθηση «μεταρρυθμίσεων», νά παρθοῦν μέτρα σκληρά ἀλλά ἀναγκαῖα, νά δρομολογηθοῦν «διαρθρωτικές ἀλλαγές» , νά δημιουργηθεῖ τό κατάλληλο «ἐπενδυτικό κλίμα», νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τόν βραχνά τοῦ δημοσίου, μᾶς κουνᾶς ἐπιτημιτικά το δάχτυλο πού δεν ἀκοῦμε τούς Εύρωπαίους -ἐννοεῖ τήν Ε.Κ.Τ.-καί ζητᾶ νά μήν εἴμαστε αύτιστικοί, νά σταθοῦν ἐπί τέλους οἱ κυβερνῶντες στό ὕψος τῶν περιστάσεων. Ὁ λόγος τοῦ «μικροῦ μακάκα» ἐκτός τοῦ ὅτι εἶναι «ξύλινος», συνήθης μομφή τήν ὁποία ἀπευθύνει ἐναντίον ἄλλων, ἔχει καταντήσει ἐντελῶς κακόηχος καί κουραστικός.
Ἀγνοεῖ ἤ κάνει ὅτι ἀγνοεῖ πώς αὐτό πού καθόρισε τήν κατάρρευση τῆς Ἀργεντινῆς ἦταν ἡ πρόσδεση τοῦ νομίσματός της στό δολλάριο, τό χάσιμο δηλαδή τοῦ ἐλέγχου τοῦ νομίσματος ἀπό τήν ἐπίσημη κυβέρνηση καί ἀκολούθως τό ξεπούλημα τοῦ δημόσιου πλούτου στούς ἰδιῶτες. Σᾶς θυμίζει κάτι ἄν ἀντί γιά Ἀργεντινή βάλουμε Ἑλλάδα καί στήν θέση τοῦ δολαρίου βάλουμε εὐρώ; Ὅπου νάναι ἡ πραγματική οἰκονομία θά ἐκδικηθεῖ τούς οἰκονομικούς διαχειριστές της καί τίς γραφίδες τους, τό κακό εἶναι πώς θά τήν πληρώσουμε καί ἐμεῖς μαζί πού καθόμαστε καί τούς ἀκοῦμε.
Κατά κανόνα εἶναι ἐνταγμένος στόν φιλελεύθερο χῶρο. Αὐτοχαρακτηρίζεται, ἀποκρύπτοντας λίγο ἤ πολύ τά συμφέροντα πού ἐκπροσωπεῖ, πάνω ἀπ’ ὄλα δημοκράτης, κατόπιν κάτι πού να φέρνει σέ φιλελευθερισμό, «νεοφιλελεύθερος» ἤ «κοινωνικά φιλελεύθερος» ἀκόμα καί «φιλελεύθερος σοσιαλιστής». Στήν πρώτη βαθμίδα ἱεράρχησης τοῦ «φιλελευθερισμοῦ» του εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἰδιοκτησίας, ἡ ἀρχή τῆς ἐπιχειρηματικότητας, ἀξίες ἀπαράβατες καί ἀδιαπραγμάτευτες μέσω τῶν ὁποίων ἐξασφαλίζεται μέ «πολιτισμένο» τρόπο ἡ δημιουργία ἀεριτζίδικου, κατά προτίμηση, κέρδους καί τίς ὁποῖες ὑπερασπίζεται μέ φανατισμό. Κάθε προσπάθεια ἀμφισβήτησης τῶν ἀξιῶν του στίς ὁποῖες προσεύχεται νυχθημερόν ὅπως χίλιοι θρησκόληπτοι μαζί, εἴτε τήν θεωρεῖ ἀνάξια προσοχῆς εἴτε τήν λοιδωρεῖ συστηματικά καί τήν διαστρέφει. Στό εἰκονοστάσι του σέ περίοπτη θέση βρίσκονται οἱ ἐκθέσεις τῶν ἐγχώριων καί διεθνῶν ἐπενδυτικῶν οἴκων. Μιλᾶμε γιά πειρατικούς ὁμίλους πού ὁρμᾶνε γιά πλιάτσικο στίς τέσσερεις ἄκρες της ὑφηλίου ὅταν ὀσμιστοῦν προβληματικές οἰκονομίες ἐξαναγκασμένες νά δανειστοῦν. Ἑπόμενο εἶναι, ἐπικαλούμενος αὐτές τίς ἐκθέσεις νά δρᾶ κατά τῶν συμφερόντων τῆς ἴδιας του τῆς πατρίδας.
Στό ρεπερτόριό του ἐξέχουσα θέση κατέχει τό κατηγορητήριο ἐναντίον τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καί κάθε δημόσιου ἤ κοινωνικοῦ στοιχείου. Ἄψυχου ἤ ἔμψυχου. Γράφοντας μονότονα τά ἴδια καί τά ἴδια γιά τήν οἰκονομική κατάσταση θά θεωρήσει ἀπαράδεκτο ἕνα κράτος, σέ ἀντίθεση μέ τόν ἰδιώτη, νά ἀναπτύσσει ἐπιχειρηματικές δραστηριότητες. Χωρίς νά ἀνησυχεῖ γιά τήν ὀφθαλμοφανέστατη ἀντίφαση - ἀφοῦ δέν ἔχει νά δώσει λόγο σέ κανέναν - δυό γραμμές μετά θά προτείνει τήν στελέχωση τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ ἀπό καταξιωμένους στόν ἰδιωτικό τομέα ἐπιχειρηματίες.
Θέλουν τό κράτος μακριά ἀπό τίς ἐπιχειρήσεις, διότι αὐτό ἔχει τίς ἀντικειμενικές δυνατότητες νά κυριαρχήσει συντριπτικά ἔναντι τῶν ἰδιωτικῶν συμφερόντων. Εἶναι ἁπλά θέμα σχεδιασμοῦ καί πολιτικῆς βούλησης. Δέν θέλει νά ἔχεις περισσότερο μυαλό ἀπό ἕνα φασόλι γιά νά ἀντιληφθεῖς πώς μέσα σέ ἕνα περιβάλλον ἀνταγωνισμοῦ ὅπου μοναδικός στόχος εἶναι τό κέρδος, μέ μαθηματική βεβαιότητα 2 πράγματα δέν ἀμφισβητοῦνται α) ἡ κατάρρευση τῆς ὁποιασδήποτε ἐπιχείρησης εἶναι θέμα χρόνου καί β) ἡ ἄνευ ὁρίων ὑποβάθμιση τῆς ποιότητας τῶν παραγομένων προϊόντων καί ὑπηρεσιῶν. Τό σόφισμα πώς ὁ ἀνταγωνισμός γιά τό κέρδος εἶναι αὐτός πού θά βοηθήσει ἔμμεσα στήν βελτίωση τῆς ποιότητας διαψεύδεται ἀπό τά πράγματα, ἐνῷ ἀπευθύνεται καί διαμορφώνει πνευματικά καθυστερημένους καί ὑποτελεῖς ἐγκεφάλους.
Σέ ἕνα πλαίσιο κανόνων ὅπου ἡ κρατική, ἡ δημόσια ἐπιχείρηση δεν ἀποκλείεται ἀπό τόν ἐπιχειρηματικό στῖβο, τότε εἶναι ὁ ἀδιαμφισβήτητος νικητής. Ὑπάρχει ὅμως καί τό ἄλλο πλαίσιο, τό μή πραγματικό ἀλλά ἰδεατό. Ἐκεῖ ὅπου σκοπός τῆς ἐπιχείρησης δέν εἶναι ἡ δημιουργία κέρδους ἤ ἡ μείωση τῆς ἀνεργίας, ἀλλά ἡ παραγωγή ἀγαθῶν καί ὑπηρεσιῶν γιά ὅλο τόν κόσμο, ὅσο γίνεται καλύτερης ποιότητος. Ἐκεῖ τά ἰδιωτικά συμφέροντα εἶναι χαμένα γιά χαμένα. Ἄν ἡ παρεχόμενη ἀπό τό κράτος ποιότης καλύπτει τίς ἀπαιτήσεις τοῦ πληθυσμοῦ, τί περιθώριο ὑπάρχει γιά τόν ἰδιώτη, νά ἐπιχειρήσει νά πετύχει τόν στόχο του, τό κέρδος, δηλαδή νά κερδοσκοπήσει μέ προκάλυμμα μία ἀμφισβητούμενη ποιότητα; Οὐδέν. Ἀσφαλές συμπέρασμα, τό ὁποῖο διστυμπανίζει ὁ «μικρός μακάκας». Ἀλλάξτε το πλαίσιο λειτουργίας. Σαμποτάρετε το κράτος. Κυρίως ἀπό μέσα ἀλλά καί ἀπ’ ἔξω.
Τό ἰδιωτικό κέρδος ἔτσι, καί στήν μία καί στήν ἄλλη τῶν προηγουμένων περιπτώσεων πάει περίπατο, ἤ περιορίζεται σέ λογικά ἐπίπεδα. Ἡ μίζα, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἐξαφανίζεται. Τότε τό αἴτημα ἀποπομπῆς τοῦ κράτους ἀπό τόν ἐπιχειρηματικό στίβο ντύνεται μέ ἐπιχειρήματα περί ἀθέμιτου καί ἄνισου ἀνταγωνισμοῦ λόγῳ τῆς σαφοῦς ὑπεροχῆς του άπό τήν άφετηρία τῆς κούρσας, ἄλλο ἄν ἀπό τήν πίσω πόρτα οἱ ἰδιῶτες σάν τά λιμασμένα γουρούνια τρέχουν γιά τίς κρατικές ἐπιχορηγήσεις καί προμήθειες. Ἡ προηγούμενη ἐπιχειρηματολογία εἶναι καί βαθειά ὑποκριτική, ἀφοῦ οἱ μεγάλοι παῖκτες στήν ἐπιχειρηματική ἀρένα μέ κάθε τρόπο καί μέ χτυπήματα πάνω ἤ κάτω ἀπό τήν μέση προσπαθοῦν νά ἐξασφαλίσουν καί νά παγιώσουν τά πλεονεκτήματα πού ἀρνοῦνται στο κράτος ὑπέρ τους, ἔναντι τῶν μικροτέρων παικτῶν, χρησιμοποιῶντας τήν εὔνοια τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ, πιέζοντας γιά τήν κατάλληλη νομοθεσία.
Κανείς ἀπό αὐτούς τούς στημένους γραφιάδες καί «ἀναλυτές» δέν θά πεῖ τήν ἀλήθεια. Ζητοῦν τό περιορισμό τοῦ κράτους σέ ρόλο ἐλεγκτή καί τηρητή τῶν νόμων. Φαρισαϊσμός στό ἔπακρον. Ἡ πίεση γιά ψήφιση νόμων ὑπέρ τῶν ἰδιωτικῶν συμφερόντων εἶναι διαρκής καί πραγματοποιεῖται μέσω τῶν πολιτικῶν ἐκπροσώπων. Γιά τέτοιους νόμους νοιάζονται. Ὅταν δέ τό κράτος ἀποπειραθεῖ μέ τούς ἀναιμικούς μηχανισμούς του νά ἐλέγξει τήν ἀγορά, ἀπό τούς ἴδιους παπαγάλους θά ἀρχίσει ἡ μουρμούρα γιά κρατική παρέμβαση. Ἀπό τήν ἄλλη, ἀνακηρύσσοντας σέ κυρίαρχο πρόβλημα τίς λεγόμενες δαπάνες τοῦ δημοσίου οἱ ὁποῖες πρέπει λέει νά περισταλλοῦν, σπρώχνουν καί τόν πενιχρά ἀμειβόμενο δημόσιο ἐλεγκτή στόν χρηματισμό, ὁ ὁποῖος βλέπει μπροστά στά μάτια του να ἐκτυλίσσεται τό κρυφό παιχνίδι κράτους καί ἰδιώτη.
Μία ἰδιωτική ἐπιχείρηση ὅταν παρουσιάζει κέρδη ἐξυμνεῖται καί προβάλλεται ὡς λαμπρό παράδειγμα. Ἄν μία κρατική ἐπιχείρηση παρουσιάσει κέρδη, οἱ «μικροί μακάκες» μέ χίλιους δυό πλάγιους τρόπους θά διαμορφώσουν τήν κατάλληλη ἀτμόσφαιρα πωλήσεώς της. Ἄν μία ἰδιωτική ἐπιχείρηση παρουσιάσει ζημιές, ἠχεῖ τό σύνθημα γιά κρατικοποίηση τῶν ζημιῶν της καί ἀνάληψης τῶν βαρῶν της ἀπό τό δημόσιο. Ἄν μία κρατική ἐπιχείρηση παρουσιάσει ζημιές, τά ὑγιῆ μέρη της πρέπει νά καταλήξουν στό λιμάνι τῶν ἰδιωτῶν. Ὅταν ὁ δημόσιος ὑπάλληλος μιζώνεται εἶναι κατακριτέος, ὅταν ὁ ἰδιώτης μιζώνει τότε φυγαδεύεται ἀπό τό προσκήνιο καί παράλληλα νομιμοποιεῖται, μέ τό ἀτράνταχτο καί χυδαῖο τσιτάτο-ἐπιχείρημα πώς « δουλειά τοῦ ἐπιχειρηματία εἶναι τό κέρδος».
Μέ τήν διαφθορά, τήν διαπλοκή καί τήν γραφειοκρατία οἱ «μικροί μακάκες» δέν ἀσχολοῦνται ὅταν τά ἐπιχειρηματικά συμφέροντα πού ἐκπροσωποῦν ἐπωφελοῦνται, γίνονται ὅμως ἀπηνεῖς τους διῶκτες, στά λόγια, ὅταν τά ἐν λόγῳ συμφέροντα πλήττονται. Τό ἴδιο ἐπιφανειακοί καί ἐπιλεκτικοί εἶναι μέ τά λεγόμενα «σκάνδαλα», τά μεταχειρίζονται μέ τέτοιο τρόπο ὄχι στοχεύοντας στήν οὐσία και την διαλεύκανσή τους, ἀλλά προσπαθώντας ἁπλῶς μέ τήν σκανδαλολογία νά ἐλέγξουν καί νά διαχειρισθοῦν τούς ὅρους τοῦ παιχνιδιοῦ εἴτε σέ οἰκονομικό εἴτε σέ πολιτικό ἐπίπεδο.
Ὁποιαδήποτε ἐνασχόληση, δραστηριοποίηση μέ ὁτιδήποτε ξεφεύγει ἀπό τά δίχτυα τῆς ἀγορᾶς τήν ἀπαξιώνουν, τήν κρίνουν ὡς ἀναχρονιστική καί ὀπισθοδρομική. Γιά παράδειγμα, μέ τήν θρησκεία καί τήν Ἐκκλησία ἀσχολοῦντσι μόνο μέ τήν περιουσία της, κυρίως γιά νά καλυφθοῦν τά ἐλλείμματα τοῦ δημοσίου, δέν βγάζουν μιλιά γιά νά συνεισφέρουν τά συμφέροντα πού οἱ ἴδιοι ἐκπροσωποῦν καί εἶναι οἱ κύριοι ὑπεύθυνοι. Θά ἀρχίσουν ὅμως νά ἀλλάζουν διάθεση, καί νά κάνουν τά γλυκά μάτια σέ μνημεῖα τοῦ παρελθόντος, ἴσως ἀρχίσουν νά ἀποκτοῦν καί μεταφυσικές ἀνησυχίες, ὅταν στόν βαθμό πού τούς δίνεται ἡ δυνατότητα ἐντάξουν τήν ἐνασχόληση μέ τήν θρησκεία σέ ἕνα πλαίσιο «ἀξιοποίησης» ἀρχίζοντας τήν ἀερολογία περί θρησκευτικοῦ καί μοναστηριακοῦ τουρισμοῦ. Θά το ρίξουν στήν μουρμούρα ὅταν ἀνασταλοῦν οἱ ἄδειες γιά κτίσιμο στά καμμένα, ὅταν πρίν λίγο καιρό πανηγύριζαν μέ τίς «πράσινες» ἐπενδύσεις, ἀκολουθώντας τίς προτροπές τοῦ George Soros. Ὑπάρχει ἀντίφαση; Μόνο ἐπιφανειακή, γιατί κατά βάθος ὁ μόνος τους μπούσουλας εἶναι τό κέρδος. Γιά τούς λίγους.
Ἡ παγίδα ὅσο εἶναι καλοστημένη ἄλλο τόσο δοκιμασμένη εἶναι. Τήν βαρεθήκαμε. Ἐκτός τῆς θολούρας και τῆς σύγχυσης, σκοπός είναι και ἡ δημιουργία ἐνοχῶν σέ ὅσους δέν ἔχουν εὐθύνη γιά τήν οἰκονομική κατάσταση τῆς χώρας και ἔχουν κάθε λόγο να ἀντιδράσουν, ἡ μείωση τῶν ἀντιστάσεών τους. Οἱ οἰκονομικοί ἀναλυτές κυττάζουν στά μάτια τόν κάθε εὐρωπαράγοντα, ἐκστασιάζονται καί τούς τρέχουν τά σάλια ἀκούγοντάς τον νά λέει ἀπευθυνόμενος στήν Ἑλλάδα « the game is over». Ἄν κύριοι νοιώθετε ρεζιλεμένοι ἀπό τήν ΕΕ ἤ ἄν σᾶς ἀρέσει νά σᾶς ρεζιλεύουν λόγῳ μαζοχισμοῦ, κάντε μόνοι σας τό κομάτι σας.
Ὁ ἄνεργος ΔΕΝ δανείστηκε ἄρα ΔΕΝ χρωστάει
Ὁ ἡμιαπασχολούμενος ΔΕΝ δανείστηκε ἄρα ΔΕΝ χρωστάει
Ὁ ἀνασφάλιστος ΔΕΝ δανείστηκε ἄρα ΔΕΝ χρωστάει
Ὁ μισθωτός καί ὁ συνταξιοῦχος ΔΕΝ δανείστηκε ἄρα ΔΕΝ χρωστάει.Ὁ ἐλεύθερος ἐπαγγελματίας ΔΕΝ δανείστηκε ἄρα ΔΕΝ χρωστάει.
Νά τά δώσουν αὐτοί πού τά χρωστᾶνε.Αὐτοί πού χρωστᾶνε εἶναι αὐτοί πού χαλᾶνε τόν κόσμο γιά τό ἔλλειμμα, τραπεζίτες, μεγαλοπρομηθευτές καί μεγαλοεργολάβοι, τάχα μου χρεωκοπήσασες ἑταιρεῖες πού φορτώνουν σέ ἐμᾶς τά βάρη τους.
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ χρωστᾶμε, τά παιδιά μας ΔΕΝ χρωστᾶνε. Δέν γουστάρουμε νά λύσουμε ἐμεῖς τό πρόβλημά σας. Ὅσο καί νά παπαγαλίζετε. Ἐσεῖς πάτε νά χρεώσετε καί ὅσους δέν ἔχουν γεννηθεῖ. Ἡ κλοπή εἰς τήν νιοστήν. Τά λαμόγια μέ τήν γραβάτα προτείνουν λύσεις καί λιτότητα.
Αὐτή ἡ κλοπή ἐμφανίζεται μέ διάφορα ὀνόματα. Εἶναι τά κατά καιρούς ἐπιβαλλόμενα στούς κοινούς θνητούς ὁράματα. Εἴσοδος στήν Εὐρωπαϊκή οἰκογένεια, Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες τοῦ 2004, καταπολέμηση τῆς διαφθορᾶς καί ἐπανίδρυση τοῦ κράτους. Τό τελευταῖο τό ἀκούσαμε προχθές. Αὐτό πού μᾶς ἑνώνει πλέον εἶναι ἡ μείωση τοῦ ἐλλείμματος σέ μονοψήφιο ἀριθμό μέσα στόν ἑπόμενο χρόνο, καί νά ἀποκαταστήσουμε τήν πιστοληπτική ἱκανότητα τῆς χώρας. Εἶναι ἕνας ἀπό τούς καινούργιους «ἐθνικούς» στόχους πού λανσάρονται κατά καιρούς. Ὁ ἄλλος ἀναφέρεται στήν ἐπανάκτηση τῆς χαμένης ἀπέναντι στούς ξένους «ἐθνικῆς» μας ἀξιοπρέπειας, σταματώντας νά λέμε ψέμματα, να κοροϊδεύουμε καί νά ζοῦμε μέ δανεικά. Τά ψέμματά τους καί τά δανεικά τους τά φορτώνουν σέ μᾶς.Πολιτική καί οἰκονομική ἡγεσία ἀπό κοινοῦ, μέ ἐμπροσθοφυλακή τούς οἰκονομικούς ἀναλυτές –μικρούς μακάκες, βομβαρδίζουν τό ὑπνωτισμένο πλῆθος ἀποδεικνύοντας γιά ἄλλη μία φορά πώς ὅταν ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους δέν συνταιριάζει μέ κοινωνικές καί λαϊκές διεκδικήσεις, τότε πίσω της κρύβεται ἡ μάχη γιά τό ὅσο γίνεται σφιχτότερο κράτημα τῆς κουτάλας.
Δέν χρειάζεται νά ἔχει κάποιος οἰκονομικές σπουδές γιά νά πεῖ τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους, ὅπως τό κάνει μέ τήν πεντακάθαρη σκέψη του ὁ Γιῶργος Δελαστίκ στά παρακάτω ἄρθρα.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=7456903 Ναί μπορεῖ νά δώσει λεφτάhttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=7344858 Θέλουν τόν Γιῶργο ...Καραμανλῆ!
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=7500851 Ἡ Ἑλλάδα καί τά εὐρω...χἀλιαhttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=7884873 Ἡ κρίση στήν Ε.Ε. καί ἡ Ἑλλάδα
Ἐκτός ὅμως άπό καθαρό μυαλό χρειάζεται και λίγη τσίπα. Ἀλλά πού νά τήν βροῦν τήν τσίπα οἱ ἔχοντες μυαλό ξετσίπωτοι…
Ἡ πραγματικότητα ἀποκαλύπτει καί επιβάλλει τήν διάκριση μεταξύ τῆς λεγόμενης πραγματικῆς οἰκονομίας καί τῆς ὑπόλοιπης, δηλαδή τῆς μαϊμουδένιας, τῆς πέτσινης. Ὁ Μπρέχτ τό ἔγραψε πολύ ὡραία
«…Τί εἶναι στ’ ἀλήθεια τό ρύζι;
ποῦ νά ξέρω τό ρύζι τί εἶναι!
ποιός νά τό ξέρει τάχα;
δέν ξέρω τό ρύζι τί εἶναι
ξέρω τήν τιμή του μονάχα.
Τί εἶναι στ’ ἀλήθεια ὁ ἄνθρωπος ;
ποῦ νά ξέρω ὁ ἄνθρωπος τί εἶναι!
ποιός νά τό ξέρει τάχα;
δέν ξέρω ὁ ἄνθρωπος τί εἶναι
ξέρω τήν τιμή του μονάχα.»
Στ’ἀλήθεια γιά αὐτούς τό ρύζι δέν ἔχει τήν παραμικρή σημασία ἄν δέν ἀποφέρει χρῆμα. Αὐτοί, ὅπως καἰ ἡ ἄλλη πληγή-κακό σπυρί, πού λέγεται «σύμβουλοι ἐπενδύσεων», ἀσχολοῦνται μέ spreads, swaps, margins, με τά ληστρικά hedge funds και private equity funds, συναλλαγματικές ἰσοτιμίες, διακυμάνσεις τιμῶν μετοχῶν καί ἐμπορευμάτων, ἐνῶ κάθε μέρα ἀνακαλύπτουν καί ἀπό ἕνα καινούργιο δείκτη.
Κύρια χαρακτηριστικά τοῦ μαλακοπίτουρα εἶναι ἡ δουλοπρέπεια καί ἡ γελοιότητα. Δουλοπρέπεια πρός ὅτι σχετίζεται μέ τήν οἰκονομική ἐξουσία, τράπεζες, μεγάλα οἰκονομικά συμφέροντα. Ἡ γελοιότητα του εἶναι εὐθέως ἀνάλογη μέ τήν εὐχαρίστηση πού νιώθει ὅταν κάνοντας μία φτηνή καί ἀνέξοδη ἐπίδειξη γνώσεων περί οἰκονομικῶν μεγεθῶν καί δεικτῶν γελοιοποιεῖ μέ τόν δικό του τρόπο τόν ἁπλό πολίτη καί τόν ἐπιπλήττει μέ χαρακτηριστική εὐκολία στήν περίπτωση πού αὐτός ἀρνεῖται ἤ ἔστω προβληματίζεται γιά τήν ἐγκυρότητα οἰκονομικῶν ἀναλύσεων τοῦ κατ’ευφημισμόν οἰκονομικοῦ αναλυτή. Κάνει τήν τρίχα τριχιά διαμαρτυρόμενος γιά ὑπεράριθμο ἀριθμό μόνιμων καθαριστριών ἤ ὑπέρογκων ἀμοιβῶν τῶν ἐκτός ἕδρας μετακινήσεων στό δημόσιο, ἐπιδοκιμάζοντας παράλληλα τόν θεσμό τῆς ἐνοικίασης ἐργαζομένων.
Ὅποιος διαμαρτύρεται για την λειτουργία καταστημάτων καί ὑπηρεσιῶν τίς Κυριακές καί γιορτές εἶναι ἀρτηριοσκληρωτικός, εἰδικά ἄν εἶναι συνδικαλιστής.
Στίς στῆλες πού ἀρθρογραφεῖ σπανιώτατα θά ἀσχοληθεῖ μέ τούς θανάτους ἐργαζομένων ἐν ὥρᾳ ἐργασίας, τίς συνθῆκες κάτω ἀπό τίς ὁποῖες δουλεύουν καί σκοτώνονται, τίς εὐθύνες τῆς ἐργοδοσίας, κινητοποιεῖται ὅμως ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ στήν ἀπαγωγή ἤ τήν αὐτοκτονία ἑνός ἐπιχειρηματία, ἐνίοτε συναγωνιζόμενος σέ κιτρινισμό τά κουτσομπολίστικα ἔντυπα.
Ἐνέσκηψε στήν ζωή μας σάν κακιά ἀρρώστια, πρωτοεμφανιζόμενος πρίν πολλά χρόνια κυρίως στά καινούργια κίτρινα και πορτοκαλί ἔνθετα τῶν ἐφημερίδων, ἀλλάζοντας ριζικά τήν θεματολογία, τήν ὄψη καί τήν αἰσθητική τους. Λιγώτερη ζημιά στόν τομέα αὐτό ἔκαναν οἱ προσφορές ἀπό CD, DVD, μπλουζάκια, πετσέτες καί μαξιλαροθῆκες.
Ἄν καί προπαγανδίζει τήν «πολιτικῶς ὀρθή» ἄποψη ὅτι ἡ οἰκονομία και ἡ πολιτική εἶναι δύο ξεχωριστά πράγματα μέ τήν πρώτη νά ἔχει τό προβάδισμα ἔναντι τῆς δεύτερης, μᾶς κάνει τήν «χάρη» νά ἐκφράζει παράλληλα καί πολιτικές ἀπόψεις. Κατ’ οὐσίαν ὁ πολιτικός του λόγος εἶναι κενός .Ἡ ὅποια κριτική του πρός τήν πολιτική ἐξουσία ἐκφράζεται σέ περιορισμένες περιπτώσεις καί μέ πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ὅταν μιά κυβέρνηση ἀποτολμήσει νά βάλει, ἔστω καί γιά τά μάτια τοῦ κόσμου, σέ πρώτη μοίρα τά λαϊκά συμφέροντα, ὁ «μικρός μακάκας» ἀπορεῖ καί ἐξίσταται γιά τήν ἀτολμία νά ἀναληφθοῦν ἀπό τούς ἁρμόδιους οἱ εὐθύνες γιά προώθηση «μεταρρυθμίσεων», νά παρθοῦν μέτρα σκληρά ἀλλά ἀναγκαῖα, νά δρομολογηθοῦν «διαρθρωτικές ἀλλαγές» , νά δημιουργηθεῖ τό κατάλληλο «ἐπενδυτικό κλίμα», νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τόν βραχνά τοῦ δημοσίου, μᾶς κουνᾶς ἐπιτημιτικά το δάχτυλο πού δεν ἀκοῦμε τούς Εύρωπαίους -ἐννοεῖ τήν Ε.Κ.Τ.-καί ζητᾶ νά μήν εἴμαστε αύτιστικοί, νά σταθοῦν ἐπί τέλους οἱ κυβερνῶντες στό ὕψος τῶν περιστάσεων. Ὁ λόγος τοῦ «μικροῦ μακάκα» ἐκτός τοῦ ὅτι εἶναι «ξύλινος», συνήθης μομφή τήν ὁποία ἀπευθύνει ἐναντίον ἄλλων, ἔχει καταντήσει ἐντελῶς κακόηχος καί κουραστικός.
Ἀγνοεῖ ἤ κάνει ὅτι ἀγνοεῖ πώς αὐτό πού καθόρισε τήν κατάρρευση τῆς Ἀργεντινῆς ἦταν ἡ πρόσδεση τοῦ νομίσματός της στό δολλάριο, τό χάσιμο δηλαδή τοῦ ἐλέγχου τοῦ νομίσματος ἀπό τήν ἐπίσημη κυβέρνηση καί ἀκολούθως τό ξεπούλημα τοῦ δημόσιου πλούτου στούς ἰδιῶτες. Σᾶς θυμίζει κάτι ἄν ἀντί γιά Ἀργεντινή βάλουμε Ἑλλάδα καί στήν θέση τοῦ δολαρίου βάλουμε εὐρώ; Ὅπου νάναι ἡ πραγματική οἰκονομία θά ἐκδικηθεῖ τούς οἰκονομικούς διαχειριστές της καί τίς γραφίδες τους, τό κακό εἶναι πώς θά τήν πληρώσουμε καί ἐμεῖς μαζί πού καθόμαστε καί τούς ἀκοῦμε.
Κατά κανόνα εἶναι ἐνταγμένος στόν φιλελεύθερο χῶρο. Αὐτοχαρακτηρίζεται, ἀποκρύπτοντας λίγο ἤ πολύ τά συμφέροντα πού ἐκπροσωπεῖ, πάνω ἀπ’ ὄλα δημοκράτης, κατόπιν κάτι πού να φέρνει σέ φιλελευθερισμό, «νεοφιλελεύθερος» ἤ «κοινωνικά φιλελεύθερος» ἀκόμα καί «φιλελεύθερος σοσιαλιστής». Στήν πρώτη βαθμίδα ἱεράρχησης τοῦ «φιλελευθερισμοῦ» του εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἰδιοκτησίας, ἡ ἀρχή τῆς ἐπιχειρηματικότητας, ἀξίες ἀπαράβατες καί ἀδιαπραγμάτευτες μέσω τῶν ὁποίων ἐξασφαλίζεται μέ «πολιτισμένο» τρόπο ἡ δημιουργία ἀεριτζίδικου, κατά προτίμηση, κέρδους καί τίς ὁποῖες ὑπερασπίζεται μέ φανατισμό. Κάθε προσπάθεια ἀμφισβήτησης τῶν ἀξιῶν του στίς ὁποῖες προσεύχεται νυχθημερόν ὅπως χίλιοι θρησκόληπτοι μαζί, εἴτε τήν θεωρεῖ ἀνάξια προσοχῆς εἴτε τήν λοιδωρεῖ συστηματικά καί τήν διαστρέφει. Στό εἰκονοστάσι του σέ περίοπτη θέση βρίσκονται οἱ ἐκθέσεις τῶν ἐγχώριων καί διεθνῶν ἐπενδυτικῶν οἴκων. Μιλᾶμε γιά πειρατικούς ὁμίλους πού ὁρμᾶνε γιά πλιάτσικο στίς τέσσερεις ἄκρες της ὑφηλίου ὅταν ὀσμιστοῦν προβληματικές οἰκονομίες ἐξαναγκασμένες νά δανειστοῦν. Ἑπόμενο εἶναι, ἐπικαλούμενος αὐτές τίς ἐκθέσεις νά δρᾶ κατά τῶν συμφερόντων τῆς ἴδιας του τῆς πατρίδας.
Στό ρεπερτόριό του ἐξέχουσα θέση κατέχει τό κατηγορητήριο ἐναντίον τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καί κάθε δημόσιου ἤ κοινωνικοῦ στοιχείου. Ἄψυχου ἤ ἔμψυχου. Γράφοντας μονότονα τά ἴδια καί τά ἴδια γιά τήν οἰκονομική κατάσταση θά θεωρήσει ἀπαράδεκτο ἕνα κράτος, σέ ἀντίθεση μέ τόν ἰδιώτη, νά ἀναπτύσσει ἐπιχειρηματικές δραστηριότητες. Χωρίς νά ἀνησυχεῖ γιά τήν ὀφθαλμοφανέστατη ἀντίφαση - ἀφοῦ δέν ἔχει νά δώσει λόγο σέ κανέναν - δυό γραμμές μετά θά προτείνει τήν στελέχωση τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ ἀπό καταξιωμένους στόν ἰδιωτικό τομέα ἐπιχειρηματίες.
Θέλουν τό κράτος μακριά ἀπό τίς ἐπιχειρήσεις, διότι αὐτό ἔχει τίς ἀντικειμενικές δυνατότητες νά κυριαρχήσει συντριπτικά ἔναντι τῶν ἰδιωτικῶν συμφερόντων. Εἶναι ἁπλά θέμα σχεδιασμοῦ καί πολιτικῆς βούλησης. Δέν θέλει νά ἔχεις περισσότερο μυαλό ἀπό ἕνα φασόλι γιά νά ἀντιληφθεῖς πώς μέσα σέ ἕνα περιβάλλον ἀνταγωνισμοῦ ὅπου μοναδικός στόχος εἶναι τό κέρδος, μέ μαθηματική βεβαιότητα 2 πράγματα δέν ἀμφισβητοῦνται α) ἡ κατάρρευση τῆς ὁποιασδήποτε ἐπιχείρησης εἶναι θέμα χρόνου καί β) ἡ ἄνευ ὁρίων ὑποβάθμιση τῆς ποιότητας τῶν παραγομένων προϊόντων καί ὑπηρεσιῶν. Τό σόφισμα πώς ὁ ἀνταγωνισμός γιά τό κέρδος εἶναι αὐτός πού θά βοηθήσει ἔμμεσα στήν βελτίωση τῆς ποιότητας διαψεύδεται ἀπό τά πράγματα, ἐνῷ ἀπευθύνεται καί διαμορφώνει πνευματικά καθυστερημένους καί ὑποτελεῖς ἐγκεφάλους.
Σέ ἕνα πλαίσιο κανόνων ὅπου ἡ κρατική, ἡ δημόσια ἐπιχείρηση δεν ἀποκλείεται ἀπό τόν ἐπιχειρηματικό στῖβο, τότε εἶναι ὁ ἀδιαμφισβήτητος νικητής. Ὑπάρχει ὅμως καί τό ἄλλο πλαίσιο, τό μή πραγματικό ἀλλά ἰδεατό. Ἐκεῖ ὅπου σκοπός τῆς ἐπιχείρησης δέν εἶναι ἡ δημιουργία κέρδους ἤ ἡ μείωση τῆς ἀνεργίας, ἀλλά ἡ παραγωγή ἀγαθῶν καί ὑπηρεσιῶν γιά ὅλο τόν κόσμο, ὅσο γίνεται καλύτερης ποιότητος. Ἐκεῖ τά ἰδιωτικά συμφέροντα εἶναι χαμένα γιά χαμένα. Ἄν ἡ παρεχόμενη ἀπό τό κράτος ποιότης καλύπτει τίς ἀπαιτήσεις τοῦ πληθυσμοῦ, τί περιθώριο ὑπάρχει γιά τόν ἰδιώτη, νά ἐπιχειρήσει νά πετύχει τόν στόχο του, τό κέρδος, δηλαδή νά κερδοσκοπήσει μέ προκάλυμμα μία ἀμφισβητούμενη ποιότητα; Οὐδέν. Ἀσφαλές συμπέρασμα, τό ὁποῖο διστυμπανίζει ὁ «μικρός μακάκας». Ἀλλάξτε το πλαίσιο λειτουργίας. Σαμποτάρετε το κράτος. Κυρίως ἀπό μέσα ἀλλά καί ἀπ’ ἔξω.
Τό ἰδιωτικό κέρδος ἔτσι, καί στήν μία καί στήν ἄλλη τῶν προηγουμένων περιπτώσεων πάει περίπατο, ἤ περιορίζεται σέ λογικά ἐπίπεδα. Ἡ μίζα, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἐξαφανίζεται. Τότε τό αἴτημα ἀποπομπῆς τοῦ κράτους ἀπό τόν ἐπιχειρηματικό στίβο ντύνεται μέ ἐπιχειρήματα περί ἀθέμιτου καί ἄνισου ἀνταγωνισμοῦ λόγῳ τῆς σαφοῦς ὑπεροχῆς του άπό τήν άφετηρία τῆς κούρσας, ἄλλο ἄν ἀπό τήν πίσω πόρτα οἱ ἰδιῶτες σάν τά λιμασμένα γουρούνια τρέχουν γιά τίς κρατικές ἐπιχορηγήσεις καί προμήθειες. Ἡ προηγούμενη ἐπιχειρηματολογία εἶναι καί βαθειά ὑποκριτική, ἀφοῦ οἱ μεγάλοι παῖκτες στήν ἐπιχειρηματική ἀρένα μέ κάθε τρόπο καί μέ χτυπήματα πάνω ἤ κάτω ἀπό τήν μέση προσπαθοῦν νά ἐξασφαλίσουν καί νά παγιώσουν τά πλεονεκτήματα πού ἀρνοῦνται στο κράτος ὑπέρ τους, ἔναντι τῶν μικροτέρων παικτῶν, χρησιμοποιῶντας τήν εὔνοια τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ, πιέζοντας γιά τήν κατάλληλη νομοθεσία.
Κανείς ἀπό αὐτούς τούς στημένους γραφιάδες καί «ἀναλυτές» δέν θά πεῖ τήν ἀλήθεια. Ζητοῦν τό περιορισμό τοῦ κράτους σέ ρόλο ἐλεγκτή καί τηρητή τῶν νόμων. Φαρισαϊσμός στό ἔπακρον. Ἡ πίεση γιά ψήφιση νόμων ὑπέρ τῶν ἰδιωτικῶν συμφερόντων εἶναι διαρκής καί πραγματοποιεῖται μέσω τῶν πολιτικῶν ἐκπροσώπων. Γιά τέτοιους νόμους νοιάζονται. Ὅταν δέ τό κράτος ἀποπειραθεῖ μέ τούς ἀναιμικούς μηχανισμούς του νά ἐλέγξει τήν ἀγορά, ἀπό τούς ἴδιους παπαγάλους θά ἀρχίσει ἡ μουρμούρα γιά κρατική παρέμβαση. Ἀπό τήν ἄλλη, ἀνακηρύσσοντας σέ κυρίαρχο πρόβλημα τίς λεγόμενες δαπάνες τοῦ δημοσίου οἱ ὁποῖες πρέπει λέει νά περισταλλοῦν, σπρώχνουν καί τόν πενιχρά ἀμειβόμενο δημόσιο ἐλεγκτή στόν χρηματισμό, ὁ ὁποῖος βλέπει μπροστά στά μάτια του να ἐκτυλίσσεται τό κρυφό παιχνίδι κράτους καί ἰδιώτη.
Μία ἰδιωτική ἐπιχείρηση ὅταν παρουσιάζει κέρδη ἐξυμνεῖται καί προβάλλεται ὡς λαμπρό παράδειγμα. Ἄν μία κρατική ἐπιχείρηση παρουσιάσει κέρδη, οἱ «μικροί μακάκες» μέ χίλιους δυό πλάγιους τρόπους θά διαμορφώσουν τήν κατάλληλη ἀτμόσφαιρα πωλήσεώς της. Ἄν μία ἰδιωτική ἐπιχείρηση παρουσιάσει ζημιές, ἠχεῖ τό σύνθημα γιά κρατικοποίηση τῶν ζημιῶν της καί ἀνάληψης τῶν βαρῶν της ἀπό τό δημόσιο. Ἄν μία κρατική ἐπιχείρηση παρουσιάσει ζημιές, τά ὑγιῆ μέρη της πρέπει νά καταλήξουν στό λιμάνι τῶν ἰδιωτῶν. Ὅταν ὁ δημόσιος ὑπάλληλος μιζώνεται εἶναι κατακριτέος, ὅταν ὁ ἰδιώτης μιζώνει τότε φυγαδεύεται ἀπό τό προσκήνιο καί παράλληλα νομιμοποιεῖται, μέ τό ἀτράνταχτο καί χυδαῖο τσιτάτο-ἐπιχείρημα πώς « δουλειά τοῦ ἐπιχειρηματία εἶναι τό κέρδος».
Μέ τήν διαφθορά, τήν διαπλοκή καί τήν γραφειοκρατία οἱ «μικροί μακάκες» δέν ἀσχολοῦνται ὅταν τά ἐπιχειρηματικά συμφέροντα πού ἐκπροσωποῦν ἐπωφελοῦνται, γίνονται ὅμως ἀπηνεῖς τους διῶκτες, στά λόγια, ὅταν τά ἐν λόγῳ συμφέροντα πλήττονται. Τό ἴδιο ἐπιφανειακοί καί ἐπιλεκτικοί εἶναι μέ τά λεγόμενα «σκάνδαλα», τά μεταχειρίζονται μέ τέτοιο τρόπο ὄχι στοχεύοντας στήν οὐσία και την διαλεύκανσή τους, ἀλλά προσπαθώντας ἁπλῶς μέ τήν σκανδαλολογία νά ἐλέγξουν καί νά διαχειρισθοῦν τούς ὅρους τοῦ παιχνιδιοῦ εἴτε σέ οἰκονομικό εἴτε σέ πολιτικό ἐπίπεδο.
Ὁποιαδήποτε ἐνασχόληση, δραστηριοποίηση μέ ὁτιδήποτε ξεφεύγει ἀπό τά δίχτυα τῆς ἀγορᾶς τήν ἀπαξιώνουν, τήν κρίνουν ὡς ἀναχρονιστική καί ὀπισθοδρομική. Γιά παράδειγμα, μέ τήν θρησκεία καί τήν Ἐκκλησία ἀσχολοῦντσι μόνο μέ τήν περιουσία της, κυρίως γιά νά καλυφθοῦν τά ἐλλείμματα τοῦ δημοσίου, δέν βγάζουν μιλιά γιά νά συνεισφέρουν τά συμφέροντα πού οἱ ἴδιοι ἐκπροσωποῦν καί εἶναι οἱ κύριοι ὑπεύθυνοι. Θά ἀρχίσουν ὅμως νά ἀλλάζουν διάθεση, καί νά κάνουν τά γλυκά μάτια σέ μνημεῖα τοῦ παρελθόντος, ἴσως ἀρχίσουν νά ἀποκτοῦν καί μεταφυσικές ἀνησυχίες, ὅταν στόν βαθμό πού τούς δίνεται ἡ δυνατότητα ἐντάξουν τήν ἐνασχόληση μέ τήν θρησκεία σέ ἕνα πλαίσιο «ἀξιοποίησης» ἀρχίζοντας τήν ἀερολογία περί θρησκευτικοῦ καί μοναστηριακοῦ τουρισμοῦ. Θά το ρίξουν στήν μουρμούρα ὅταν ἀνασταλοῦν οἱ ἄδειες γιά κτίσιμο στά καμμένα, ὅταν πρίν λίγο καιρό πανηγύριζαν μέ τίς «πράσινες» ἐπενδύσεις, ἀκολουθώντας τίς προτροπές τοῦ George Soros. Ὑπάρχει ἀντίφαση; Μόνο ἐπιφανειακή, γιατί κατά βάθος ὁ μόνος τους μπούσουλας εἶναι τό κέρδος. Γιά τούς λίγους.
Ἡ παγίδα ὅσο εἶναι καλοστημένη ἄλλο τόσο δοκιμασμένη εἶναι. Τήν βαρεθήκαμε. Ἐκτός τῆς θολούρας και τῆς σύγχυσης, σκοπός είναι και ἡ δημιουργία ἐνοχῶν σέ ὅσους δέν ἔχουν εὐθύνη γιά τήν οἰκονομική κατάσταση τῆς χώρας και ἔχουν κάθε λόγο να ἀντιδράσουν, ἡ μείωση τῶν ἀντιστάσεών τους. Οἱ οἰκονομικοί ἀναλυτές κυττάζουν στά μάτια τόν κάθε εὐρωπαράγοντα, ἐκστασιάζονται καί τούς τρέχουν τά σάλια ἀκούγοντάς τον νά λέει ἀπευθυνόμενος στήν Ἑλλάδα « the game is over». Ἄν κύριοι νοιώθετε ρεζιλεμένοι ἀπό τήν ΕΕ ἤ ἄν σᾶς ἀρέσει νά σᾶς ρεζιλεύουν λόγῳ μαζοχισμοῦ, κάντε μόνοι σας τό κομάτι σας.
Ὁ ἄνεργος ΔΕΝ δανείστηκε ἄρα ΔΕΝ χρωστάει
Ὁ ἡμιαπασχολούμενος ΔΕΝ δανείστηκε ἄρα ΔΕΝ χρωστάει
Ὁ ἀνασφάλιστος ΔΕΝ δανείστηκε ἄρα ΔΕΝ χρωστάει
Ὁ μισθωτός καί ὁ συνταξιοῦχος ΔΕΝ δανείστηκε ἄρα ΔΕΝ χρωστάει.Ὁ ἐλεύθερος ἐπαγγελματίας ΔΕΝ δανείστηκε ἄρα ΔΕΝ χρωστάει.
Νά τά δώσουν αὐτοί πού τά χρωστᾶνε.Αὐτοί πού χρωστᾶνε εἶναι αὐτοί πού χαλᾶνε τόν κόσμο γιά τό ἔλλειμμα, τραπεζίτες, μεγαλοπρομηθευτές καί μεγαλοεργολάβοι, τάχα μου χρεωκοπήσασες ἑταιρεῖες πού φορτώνουν σέ ἐμᾶς τά βάρη τους.
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ χρωστᾶμε, τά παιδιά μας ΔΕΝ χρωστᾶνε. Δέν γουστάρουμε νά λύσουμε ἐμεῖς τό πρόβλημά σας. Ὅσο καί νά παπαγαλίζετε. Ἐσεῖς πάτε νά χρεώσετε καί ὅσους δέν ἔχουν γεννηθεῖ. Ἡ κλοπή εἰς τήν νιοστήν. Τά λαμόγια μέ τήν γραβάτα προτείνουν λύσεις καί λιτότητα.
Αὐτή ἡ κλοπή ἐμφανίζεται μέ διάφορα ὀνόματα. Εἶναι τά κατά καιρούς ἐπιβαλλόμενα στούς κοινούς θνητούς ὁράματα. Εἴσοδος στήν Εὐρωπαϊκή οἰκογένεια, Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες τοῦ 2004, καταπολέμηση τῆς διαφθορᾶς καί ἐπανίδρυση τοῦ κράτους. Τό τελευταῖο τό ἀκούσαμε προχθές. Αὐτό πού μᾶς ἑνώνει πλέον εἶναι ἡ μείωση τοῦ ἐλλείμματος σέ μονοψήφιο ἀριθμό μέσα στόν ἑπόμενο χρόνο, καί νά ἀποκαταστήσουμε τήν πιστοληπτική ἱκανότητα τῆς χώρας. Εἶναι ἕνας ἀπό τούς καινούργιους «ἐθνικούς» στόχους πού λανσάρονται κατά καιρούς. Ὁ ἄλλος ἀναφέρεται στήν ἐπανάκτηση τῆς χαμένης ἀπέναντι στούς ξένους «ἐθνικῆς» μας ἀξιοπρέπειας, σταματώντας νά λέμε ψέμματα, να κοροϊδεύουμε καί νά ζοῦμε μέ δανεικά. Τά ψέμματά τους καί τά δανεικά τους τά φορτώνουν σέ μᾶς.Πολιτική καί οἰκονομική ἡγεσία ἀπό κοινοῦ, μέ ἐμπροσθοφυλακή τούς οἰκονομικούς ἀναλυτές –μικρούς μακάκες, βομβαρδίζουν τό ὑπνωτισμένο πλῆθος ἀποδεικνύοντας γιά ἄλλη μία φορά πώς ὅταν ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους δέν συνταιριάζει μέ κοινωνικές καί λαϊκές διεκδικήσεις, τότε πίσω της κρύβεται ἡ μάχη γιά τό ὅσο γίνεται σφιχτότερο κράτημα τῆς κουτάλας.
Δέν χρειάζεται νά ἔχει κάποιος οἰκονομικές σπουδές γιά νά πεῖ τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους, ὅπως τό κάνει μέ τήν πεντακάθαρη σκέψη του ὁ Γιῶργος Δελαστίκ στά παρακάτω ἄρθρα.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=7456903 Ναί μπορεῖ νά δώσει λεφτάhttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=7344858 Θέλουν τόν Γιῶργο ...Καραμανλῆ!
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=7500851 Ἡ Ἑλλάδα καί τά εὐρω...χἀλιαhttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=7884873 Ἡ κρίση στήν Ε.Ε. καί ἡ Ἑλλάδα
Ἐκτός ὅμως άπό καθαρό μυαλό χρειάζεται και λίγη τσίπα. Ἀλλά πού νά τήν βροῦν τήν τσίπα οἱ ἔχοντες μυαλό ξετσίπωτοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου