Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Ἡ σιωπὴ

Ἡ σιωπὴ εἶναι ἕνα ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ἀνθρώπινης φύσης, τῆς φιλοσοφίας, τοῦ λόγου, τῆς σκέψης. Ἐκφραζόμαστε μέσῳ τῆς γλώσσας μὲ λέξεις, γραμματικὲς δομές, ἀκόμα καὶ μὲ τὴ γλῶσσα τοῦ σώματος. Καί, ὅταν ἔχουμε ἐξαντλήσει ὅλα τὰ ἀκουστικὰ καὶ ὀπτικὰ μέσα, χρησιμοποιοῦμε τὴ σιωπὴ γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουμε. Ἔρχεται αὐθόρμητα. Ἡ σιωπὴ ἀπὸ μόνη της εἶναι ἕνα εἶδος γλώσσας χωρὶς δικό της λεξικό.

Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐκφράσει κανεὶς τὴ σιωπὴ παρὰ μόνο νὰ τὴν αἰσθανθεῖ, νὰ τὴν νοιώσει, νὰ ἀπολαύσει τὴν ἐμπειρία της. Ἀλλὰ ποιὰ εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς σιωπῆς; Πῶς μπορεῖ ἡ ἐμπειρία της νὰ συνειδητοποιηθεῖ; Ἡ σιωπὴ μπορεῖ νὰ γίνει αἰσθητὴ σὲ ὅλες τὶς καθημερινὲς δραστηριότητες, εἰδικὰ ὅταν κάποιες ἰδιαίτερες στιγμὲς θέλουμε νὰ τὶς παγώσουμε μέσα στὴν ψυχή μας καὶ γι’ αὐτὸ σιωποῦμε. Οἱ ἐραστὲς σιωπηλοὶ ἀπολαμβάνουν τὴν παρουσία τοῦ συντρόφου τους, οἱ γονεῖς παρακολουθοῦν εὐτυχισμένοι σιωπηλὰ τὸ παιδί τους νὰ παίζει μόνο. Πολλοὶ θρηνοῦν τὸ χαμὸ ἀγαπημένων τους προσώπων στὴ σιωπή. Μία λογομαχία συνήθως ἀκολουθεῖται ἀπὸ σιωπή, γιατί μέσα της ἡ διαφωνία γιγαντώνεται. Ἡ σιωπὴ μπορεῖ νὰ γίνει αἰσθητὴ ἀκόμα καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἐκκωφαντικῶν ἤχων τῆς πόλης.

Τὰ συναισθήματα πού μποροῦν νὰ ἐκφραστοῦν μὲ τὴ σιωπὴ εἶναι ἀσαφῆ. Ἡ συμπόνια, ἡ ἀγάπη, ἡ λύπη, ἡ ἀποκωδικοποίηση τοῦ ἐμπαιγμοῦ, ἡ λύπη ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποστροφὴ πρὸς τὸ θέαμα τοῦ ἀνθρώπινου πόνου, ὅπως ὁτιδήποτε ἄλλο στερεῖται τιμῆς ἀγορᾶς, μπορεῖ νὰ συμπεριληφθεῖ σ’ἐκεῖνα τὰ συναισθήματα πού ἡ σιωπὴ ἐκφράζει ἀλάνθαστα. Κατὰ τὰ ἄλλα παραμένει κλειδωμένη.

Ἡ σιωπὴ ἀναμαλλιασμένη τρέχει μακρυὰ ἀπ΄τὰ ἀπόβλητα, βρίσκει καταφύγιο στὴν ἐγκαταλελειμμένη καλύβα, στὴν ἔρημο, στὴ μέση τοῦ πουθενὰ ἀφήνοντας πίσω της ὅλη τὴν περιουσία της (βιβλία, σημειώσεις, δημοσιεύσεις, σχεδιαγράμματα, ἀνακοινώσεις, ὅλα τὰ ἴχνη τῆς προηγούμενης ζωῆς της) καὶ τώρα ἀφιερώνει ὅσο χρόνο τῆς ἔχει μείνει στὴ θεραπεία τῶν ἀσθενειῶν τοῦ πνεύματος…



Τά κλειδοκύμβαλα τῆς Σιωπῆς ( Νῖκος Ἐγγονόπουλος)

"… πολὺ σιωπηλὰ εἶναι ὅλα, κι ἡ σιωπὴ εἶναι καλὴ 
μονάχα σὰν κλείνει μέσα της χαρά.
Ἀλλιῶς τὴ φοβᾶμαι…" -Λὴ

τὰ σπέρματα τῶν λυκανθρώπων κουράζουν
τὰ πηδάλια τοῦ ὁρίζοντος ριχτοῦν ἀναμμένες φλογέρες
μέσα στὰ ματωμένα φουστάνια πού κρέμονται

στὰ πυκνὰ κλαριὰ τῶν δέντρων πνίγουν κοράκια
μεσ' στοὺς καθρέφτες ζητοῦν τὴ δικαιοσύνη
καὶ τὸν οἶκτο τῶν παιδιῶν

ἐγὼ -ὅμως- βάζω κόκκινα λουλούδια μεσ' στὰ μαλλιά της
ὀρθώνομαι ὁλόγυμνος μέσα σὲ κήπους πορφυροὺς
χάνομαι μέσα σὲ σκοτεινὲς σπηλιὲς
πού κρυφτοῦν βαθιὰ ραφτομηχανὲς
καὶ ψάρια κίτρινα πού μιλοῦν σὰ λουλούδια

κι ἴσως ἐγὼ νὰ εἶμαι πιὰ αὐτὸς ὁ λυκάνθρωπος τῶν ἀστραπῶν
αὐτὸς πού λὲν -σὰ βραδιάζει- ὁ «ἄνθρωπος παρένθεσις»
μὲς στὶς φυσοῦνες τῆς πλεκτάνης
στὰ σάβανα τῆς πορείας ἐν ὥρᾳ νυκτὸς
ὅταν πεθαίνει ἕνα πουλὶ σὰ θειαφοκέρι

κι ἔτσι πέφτουν -σταλαματιά, σταλαματιὰ-
στοὺς κρόταφους τῶν ἀπεγνωσμένων κλειδοκυμβάλων
τὰ ζευγάρια τῶν ἀπογοητευμένων
κι ἕνα βαρὺ σύννεφο ἀπὸ μακριὰ
ξανθὰ μαλλιὰ -μὲ μάτια φαιὰ-
πετάει ἀθόρυβα μὲς σὲ στενόμακρα ὑπόγεια
ὀπ' ἀνθοῦν μόνο λιμάνια καὶ γυπαετοὶ

κι εἶναι ἡ σιωπὴ φωτιὰ
μίαν ἀνεμόσκαλα πού τοποθετοῦν προσεκτικὰ στὰ χείλια
κι ἕνα ἄσπρο ἄλογο
πού εἶναι ἕνα δέντρο κοντὰ στὴ θάλασσα
κι ἕνα κόκκινο ἄλογο
σὰν σημαία

καὶ τρέχω πάνω στὰ νερὰ -ἀκούραστα-
μὲ τὸ λυρικὸ ποδήλατο
μὲ τὴν περικεφαλαία τῆς ἀγάπης
κι ὅταν φτάσω στὸ τελευταῖο σκαλὶ
τῆς σκοτεινῆς αὐτῆς σκάλας
κι ἀνοίξω τὴν πόρτα τοῦ δωματίου
τότες μόνο ἀντιλαμβάνομαι
πώς τὸ δωμάτιο ἦταν -εἶναι-
ἕνας μεγάλος κῆπος γιομάτος μουσικὴ καὶ ζωγραφιὲς

-ἕνα δωμάτιο γεμάτο σεντόνια ριχμένα μέσα στὸν κῆπο-

Σεντόνια π' ἄλλα ἀνεμίζανε σὰ σημαῖες κι ὡσὰν ὑαλοπίνακες
κι ἄλλα ἤτανε ριχμένα κάτω
σὰν καθρέφτες
κι ἄλλα μιλοῦσαν λέξεις ἄναρθρες
σὰν καπνοδόχες
κι ἄλλα στρωμένα σὲ κρεβάτια
σὰν κομῆτες

ἄλλα ἔμοιαζαν κανάτια
ἄλλα ἤτανε σὰν προβοσκίδες
κι ἄλλα ἕντυναν μὲ δροσιὰ καὶ τραγικὲς κραυγὲς
γυναῖκες ὁλόγυμνες κι ὡραῖες

ἔτσι πού πρέπει -ἴσως νἄν κι ἀνάγκη ἀπόλυτη-
νὰ παραβάλω τὴν ὅλη κατάσταση μ' ἕνα γυαλὶ
πού ὅταν βάζεις τὸ μάτι βλέπεις ἕνα βαθὺ πηγάδι
καὶ στὸ βάθος ἕνα πουλὶ


 

2 σχόλια:

  1. "Πολλοὶ θρηνοῦν τὸ χαμὸ ἀγαπημένων τους προσώπων στὴ σιωπή. Μία λογομαχία συνήθως ἀκολουθεῖται ἀπὸ σιωπή, γιατί μέσα της ἡ διαφωνία γιγαντώνεται."
    "Τὰ συναισθήματα πού μποροῦν νὰ ἐκφραστοῦν μὲ τὴ σιωπὴ... ἡ λύπη ἀλλὰ καὶ ἡ ἀποστροφὴ πρὸς τὸ θέαμα τοῦ ἀνθρώπινου πόνου"
    "Ἡ σιωπὴ.. βρίσκει καταφύγιο στὴν ἐγκαταλελειμμένη καλύβα, στὴν ἔρημο, στὴ μέση τοῦ πουθενὰ"
    Ένα πρωτότυπο:
    http://www.youtube.com/watch?v=Vst6c_cTqrY
    ..και μία διασκευή που με συγκινεί πολύ περισσότερο:
    http://www.youtube.com/watch?v=EXmfREVggDU

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή