Πρωτοχρονιά στή χάρτινη πόλη

Εἶναι εὐλογία ὅταν τὰ ὄνειρα λείπουν ἀπὸ τὸν βραδινὸ ὕπνο ἀλλὰ ὅποτε γυρνοῦν – γυρνοῦν ἀπειλητικότερα. Στὸ παιχνίδι τῆς φαντασίας, βρίσκομαι λέει μὲ κάτι φίλους παλιούς, σὲ ἕνα μέρος στὸ ὁποῖο δὲν εἶχα βρεθεῖ ποτὲ πρίν. Ἕνα μέρος πού κατὰ πᾶσα πιθανότητα δὲν ὑπάρχει, ἢ βρίσκεται πολὺ μακρυά, τὸ μισοθυμᾶμαι μόνο ὅταν ξυπνῶ, ἀλλὰ εἶμαι πάλι συχνὰ ἐκεῖ, γνωρίζω τὴ γλῶσσα καὶ τὶς καθημερινὲς συνήθειες τῶν ἀνθρώπων, ὅλα εἶναι οἰκεῖα καὶ ὁ προσανατολισμὸς ἕνα γύρο πανεύκολος. Εἶναι μιὰ πόλη φτιαγμένη ἀπὸ χαρτόνι, αὐτοκίνητα χάρτινα, ρίχνει μιὰ ἀδιάκοπη βροχὴ πού ξεπλένει τὰ πάντα στὸ γκρίζο. Δὲν μπορῶ μὲ ἀκρίβεια νὰ προσδιορίσω τὴ θέση ἀπ΄ὅπου τὰ βλέπω αὐτά, ἀλλὰ στὸ σημεῖο πού κάθομαι μπορῶ νὰ τὰ βλέπω ὅλα πεντακάθαρα. Ἐντελῶς ἔξω ἀπὸ τὸ χαρτόνι, πίσω ἀπὸ κάποιο τζάμι, ἡ φωνὴ τοῦ  Ray Charles - "I believe to my soul". Χρονικὰ ἴσως εἶναι ἡ νύχτα τοῦ 1967 ὅταν οἱ Beatles σὲ πρώτη παγκόσμια τηλεοπτικὴ μετάδοση τραγούδησαν τὸ "All You Need Is Love". 

Οἱ ἀνώτεροι ὑπάλληλοι τοῦ χάρτινου Δήμου ἐμφανίζονται στὴν εἴσοδο καὶ μιὰ ξαφνικὴ σιωπὴ διαπερνᾶ τὴν ἀτμόσφαιρα. Οἱ ἀνώτεροι ὑπάλληλοι τοῦ χάρτινου Δήμου εἶναι διεφθαρμένοι (καὶ εἶναι γνωστὸ πὼς αὐτὸ δὲν ἄρχισε σήμερα, ἢ χθὲς) ἀλλὰ καὶ οἱ προϊστάμενοί τους εἶναι ἀκόμα χειρότεροι. Οἱ δηλητηριώδεις παλαιοὶ θεσμοὶ παραμένουν ἀναλλοίωτοι. Οἱ ἀνώτεροι ὑπάλληλοι τοῦ χάρτινου Δήμου μὲ ἀρκετὴ φαντασία καὶ κατάλληλες προσωπικότητες, κατέληξαν νὰ κατέχουν θέσεις ἰσχύος, καὶ ὁ "ριζοσπαστισμὸς" των ἄλλαξε τὰ ροῦχα του καὶ τώρα ἐμφανίζεται μ΄ἐκεῖνα πού τυγχάνουν τῆς ἐγκρίσεως τῶν καπιταλιστικῶν ἀγορῶν. Ἡ συνεδρίαση διαρκεῖ γύρω στὶς δύο ὧρες. Μόλις ἡ συζήτηση φτάσει στοὺς τρύπιους ὑδροσωλῆνες, πού ξεπλένουν τὰ πάντα στὸ γκρίζο, οἱ ἀνώτεροι ὑπάλληλοι ἀποκρίνονται ἀπότομα. Ὅποιος ὑποβάλλει σκληρὲς ἐρωτήσεις κατηγορεῖται γιὰ "ἔλλειψη σεβασμοῦ". Ὁ παρερμηνευμένος ἀνταγωνισμὸς καὶ ἡ διαφθορὰ εἶναι ἡ ἀδιαμφισβήτητη ἀτμομηχανὴ τῆς ἀνθρωπότητας.

Σὲ κάποιο μακρυνὸ σημεῖο τῆς διαδρομῆς, συναντῶ ἕναν φίλο της Χριστίνας. Φαίνεται θλιμμένος. Λέει πὼς ἡ δεκαοχτάχρονη κόρη του πρόσφατα ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι. Τὸν εἶπε πὼς δὲν εἶχε νὰ κάνει τίποτα στὴ χάρτινη πόλη. Ἡ Χριστίνα τοῦ λέει νὰ μὴν ἀνησυχεῖ καὶ πώς ἡ κόρη του θὰ ἐπιστρέψει σύντομα καὶ τὸν κτυπᾶ ἐλαφρὰ στὴν πλάτη. Ὅταν τὴν ρώτησα ἀργότερα πώς μποροῦσε νὰ εἶναι τόσο βέβαιη ἀπαντᾶ πώς δὲν ἤθελε νὰ τὸν προτρέψει νὰ τὴν ἀναζητήσει γιὰ νὰ δοθεῖ τουλάχιστον στὸ κορίτσι μιὰ εὐκαιρία. 

Στὸ παιχνίδι τῆς πραγματικότητας, ἡ γλῶσσα εἶναι δύσκολο νὰ κατανοηθεῖ, οἱ συνήθειες τῶν ἀνθρώπων ἄγνωστες καθὼς ὅλοι ἔχουν πάρει θέση γύρω ἀπὸ τὸ τραπέζι ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους παῖκτες. Ἀνασφαλεῖς -ὅπως ὅλοι οἱ σοβαροὶ παῖκτες- κρατοῦν τὰ χαρτιὰ τους κοντὰ στὸ στῆθος καὶ στήνουν ἀδιάκοπα μπλόφες, πιάνοντας ἐπανειλημμένα τοὺς ἀντιπάλους στὸν ὕπνο. Ὑπάρχουν λίγα πού θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ κάνει γιὰ νὰ διαφύγει τὶς ἐκπλήξεις τῶν κινήσεών τους. Ἴσως ἡ συνεχὴς ἐξάσκηση ὥστε νὰ φαίνεται πιὸ ἔξυπνος ἀπὸ τὶς φάρσες τους, νὰ προσπαθεῖ νὰ παραμένει σὲ διαρκῆ ἐγρήγορση ὥστε νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ἀντιστρέφει τὴν κατάσταση ὅταν ἐμφανίζονται οἱ ἀτελεύτητες ἐπιδεξιότητές τους, ἔτσι μόνο δὲ θὰ μένει ποτὲ πίσω, ἢ δὲ θὰ συλλαμβάνεται μονίμως ἀπροετοίμαστος.

Οἱ μποέμηδες μεταλλάχτηκαν σὲ  ἐπιχειρηματικοὺς μεγιστάνες, οἱ ἀντάρτες τοῦ rock καὶ οἱ  punks σὲ νοσταλγοὺς ἢ ἐπαῖτες μιᾶς εὐκαιρίας ἐμφάνισης σὲ κάποιο "event". Ἐὰν ὑπάρχουν εἶναι λίγα αὐτὰ πού κερδήθηκαν μὲ σκληροὺς ἀγῶνες καὶ διατηρoὺν τὴ γοητεία τους, καθὼς νέα, πιὸ δελεαστικὰ ἀντικείμενα ἐμφανίζονται μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα, πού κάνουν τὰ παλιὰ νὰ φαντάζουν ξεπερασμένα. Τὸ ζητούμενο δὲν εἶναι ἡ διατήρηση κληρονομιᾶς, εἴτε στὴ μουσική, εἴτε στὴν ἐκπαίδευση, εἴτε στὴν τέχνη, εἴτε ἀλλοῦ. Πολὺ πιὸ σημαντικὴ εἶναι ἡ συνεχὴς δημιουργία τοῦ καινούριου.

Στὴν πρωτοχρονιάτικη συγκέντρωση τῶν φίλων τῆς γενιᾶς τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης ἦρθε καὶ ὁ φίλος τῆς Χριστίνας. Ἡ ἀπογοητευμένη κόρη του τὸν ἔχει πολλὲς φορὲς κατηγορήσει στὸ τηλέφωνο πώς δὲν τόλμησε νὰ ἀλλάξει τὸν κόσμο παρὰ πώς πολλὲς φορὲς προσπάθησε νὰ τὸν ἐξαγοράσει.

Ξυπνῶ ἀπότομα. Κρύος ἱδρώτας ἔχει ξεπλύνει τὰ πάντα στὸ γκρίζο.