Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου


Οἱ ἀποικιακές ἀρχές διαίρεσαν τούς κατοίκους ἐπί τῆ βάσει τῆς μορφώσεως: πρῶτον εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐκρίνοντο κατάλληλοι νά διέπουν τάς ὑποθέσεις των κατά τρόπον φιλελεύθερον —συνήθως τό ἀστικό μέρος τοῦ πληθυσμοῦ— καί μποροῦσαν νά κατέχουν γῆ μέ νομικά ἐπίσημους τίτλους, δεύτερον εἰς ἐκείνους γιά τούς ὁποίους μία ἐκπαιδευτική/δοκιμαστική περίοδος ἦτο ἀπαραίτητος ὧστε νά κατορθώσουν νά ἀφομοιώσουν ὅρους καί προϋποθέσεις καί στή συνέχεια ἠδύναντο νά συμμετάσχουν στούς μηχανισμούς τῆς ἀγορᾶς χωρίς νά δημιουργοῦν ἐμπόδια στήν οἰκονομική ἀνάπτυξη τῆς ἀποικίας καί μετά τήν πάροδο αὐτῆς τῆς περιόδου ἀποκτοῦσαν δικαιώματα γῆς, καί τρίτον τούς ἄξεστους οἱ ὁποῖοι ἐκρίνοντο ἀνεπίδεκτοι μαθήσεως καί σίγουρα ἦτο ἀδύνατον δι’ αὐτούς νά ἐκτεθοῦν στούς διακανονισμούς τῆς ἀγορᾶς καί κατά συνέπειαν ἦτο ἀναγκαῖα μία διαρκής προστασία. 
Ἡ πρώτη κατηγορία ταυτίστηκε μέ τήν Δυτική ἀριστεία, τήν λιτότητα, τήν ὑπομονή, τήν πειθαρχία, τήν σκληρή δουλειά, τήν κομψότητα καί ὅλα αὐτά πάντοτε συνοδευόμενα ἀπό μιά ὑποτιμητική ἀντιμετώπισιν τῶν ἀξέστων, οἱ ὁποῖοι ἐθεωροῦντο ἀπείθαρχοι, τεμπέληδες, ὑπόδουλοι τῶν Διονυσιακῶν τους ἐπιθυμιῶν, καί καθοδηγούμενοι ἀπό τόν φθόνο, τήν δυσαρέσκεια, τό πάθος καί τήν ἀπουσία μετρημένης “αἰσθήσεως τῆς πραγματικότητος”. Οἱ ἀνώτερες τάξεις ἐξισώθηκαν εἴτε μέ διακριτές ψυχικές ἱκανότητες (ἱερεῖς, διδάσκαλοι, χωροφύλακες), εἴτε μέ τό παγερό πνεῦμα (τραπεζίτες, διαχειρισταί, ἐπιστήμονες). Πρόκειται γιά τήν παραλλαγή τοῦ παλαιοῦ θέματος ἀνθρώπων κατωτέρων στρωμάτων οἱ ὁποῖοι εἶναι συναισθηματικοί, σέ ἀντίθεση μέ τόν λόγο, ὁ ὁποῖος εἶναι προνόμιο τῶν ἰσχυρῶν. Εἶναι ἄλλωστε κοινῶς ἀποδεκτόν πῶς οἱ ἄξεστοι ἀπανταχοῦ συνειδητοποιοῦν τήν κοινωνική δικαιοσύνη ὥς ἀπαλλοτρίωσιν ἀγαθῶν τά ὁποῖα ἀνήκουν εἰς τήν ἄρχουσα τάξι.

Ἡ διαφοροποίησις παρεῖχε τήν δυνατότητα τοῦ σαφοῦς καθορισμοῦ τῶν διαφόρων πληθυσμιακῶν στρωμάτων, τήν διατήρησιν τῆς αὐθεντικῆς ἑτερότητος μεταξύ των, καί σέ μερικές ἀτυχεῖς περιπτώσεις τήν εὔκολη ἐκκαθάρισιν ὧστε νά εἶναι δυνατή ἡ ἀντικατάστασις τῶν γενετικῶς ἀτελῶν ἀπό πιό ἀποτετελεσματικούς χρῆστες γῆς. Ἔτσι ἦτο σέ ὅλους σαφές ποιός θά μποροῦσε νά διαχειρίζεται τήν τύχη του ὁ ἴδιος, ἤ θά ἔπρεπε νά ὑπόκειται εἰς διοικητικήν κηδεμονία κάποιου Συμβουλίου. Τό θέμα βεβαίως δέν περιορίζετο στήν “ἄρχουσα τάξι”. Ἦτο ὁ ἀποκλεισμός, ἡ καλλιέργεια τῆς κουλτούρας τῆς ἀπελπισίας, ἡ ἔλλειψις ἀποτελεσματικοῦ ἐλέγχου σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ἐξουσίας, οἱ ἄνθρωποι ποῦ ἦταν διατεθιμένοι νά δεχθοῦν ἴση μεταχείριση καί δέν διεκδικούσαν γιά τούς ἐαυτούς τους εἰδικά προνόμια. Σταδιακῶς βεβαίως οἱ ἀμφιβολίες ἐστιγμάτισαν, ὁδήγησαν στή βύθισι στό γραφειοκρατικό χάος, στή διαφθορά, στή συμπαιγνία, στήν ἀνομία, στόν ἀποκλεισμό ἀπό βασικές πληροφορίες. Αἱ ἐθνογραφικαί μελέται κατέστησαν ἀναγκαῖαι... 

Ἡ ὕπαρξις πολιτικῆς καί πολιτιστικῆς μονοπολικότητος καί ἑνός πόλου ἐγκυρότητος ἐξακολούθησαν νά καθορίζουν τό σωστό καί τό λάθος γιά μακράς περιόδους, καί ἐπέβαλαν τήν συμμόρφωσιν πρός τήν ἄποψι τῆς “κοινῆς γνώμης”. Εἰς τά νεανικά των ἔτη πολλοί ἀπεπειράθησαν νά ἀμφισβητήσουν τήν διαφοροποίησιν, κυρίως φυσικά οἱ ἀνήκοντες εἰς τήν κατηγορίαν τῶν ἀξέστων. Πολλές φορές εἰς διαφόρους δυσώδεις συγκεντρώσεις περιέγραφαν μέ βασανιστικές λεπτομέρειες τίς πρακτικές συμβουλές ποῦ τούς εἶχαν ὑπεδείξει οἱ γονεῖς τους στήν περίπτωση ποῦ ὑπεβάλοντο σέ βασανιστήρια. Ἡ ἀναπνοή εἶναι τό πιό σημαντικό πράγμα σέ αὐτές τίς περιπτώσεις ἔλεγαν. Ἀνάσανε ὅσο μπορεῖς κανονικά, σκέψου μαθηματικούς τύπους, ἀπάγγελλε στίχους, τραγούδα κάτι ρυθμικό. Πρῶτον ἡ ἰδιωτικοποίησις καί ἡ ἐξάρθρωσις τοῦ κράτους πρόνοιας (ἀνάσανε ὅσο μπορεῖς κανονικά), συνοδευόμενη ἀπό τήν κομματική εὐθυγράμμισι (σκέψου μαθηματικούς τύπους) καί μιά ἐνθουσιώδη ἀποδοχή τῆς νεοφιλελεύθερης ἀτζέντας, ὅπως ἀρμόζει στήν θετική παράδοσι, τόν προοδευτισμό καί τόν ἐκσυγχρονισμό (ἀπάγγειλλε στίχους), τρίτον ἡ μῆνις ἐκείνων τῶν ὁποίων ἡ ἐξουσία τίθεται ἐν κινδύνω (τραγούδα κάτι ρυθμικό).


Ἡ ὁμοφωνία τῆς “κοινῆς γνώμης” στήν ὑπεράσπιση τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου εἶναι ὄντως συγκινητική. Μιά στιγμή ὅμως...

13 σχόλια:

  1. .....κάτι δὲν πάει καλά. Τί δέν πάει καλά ; Νὰ σᾶς τὸ πῶ.
    Το σκεφτήκατε αὐτό ποὺ σκεφτήκατε μόλις ; Τὸ σκεφτήκατε, ε ; Ποιός σᾶς εἶπε νὰ τὸ σκεφτεῖτε ; Κανείς. Κανείς ποτέ δὲν διάλεξε τί νὰ σκεφτεῖ. Οὔτε καὶ τὶ νά πεῖ. Ὁ λόγος εἶναι ἐλεύθερος καὶ σκλάβος ταυτόχρονα, δὲν ἐλέγχεται γιατί δὲν γίνεται. Νὰ γιατί ὅλοι θέλουν νὰ τὸν ἐλευθερὠσουν. Ἀλλά κι αὐτό ποὺ θέλουν ἀνήκει στὴν ἴδια κατηγορία. Συμπέρασμα : αὑτό στὸ ὀποίο ὄλοι εἶναι σύμφωνοι εἶναι ὄτι δὲν εἶναι ἕνας ἀλλά πολλοί. Τὸ νὰ σκεφτοῦν ὅτι εἶναι ἔνας τοῦς εἶναι ἀνυπόφορο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιὰ νὰ τὸ κάνω λιανά. Οὶ ἀποικιακές ἀρχές καὶ οἱ κάτοικοι τῶν ἀποικιῶν εἶναι ἕνα ἐνιαίο σύνολο. Ἔν χορῷ ὑπερασπίζονται τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου. Ἡ σκέψη καὶ ὁ λόγος δὲν εἶναι οὔτε ἐλέυθεροι οὔτε σκλάβοι, ὄμως, ὄπως καὶ ἔνα ῥυάκι ἤ μιὰ παντόφλα δὲν εἶναι ἐλεύθερα ἤ σκλαβωμένα. Κάτι λοιπόν δὲν πάει καλά. Τι δὲν πάει καλά - ὴ ἀυτοσυνειδησία τοῦ ἀνθρωπου, τὸ ὀποίον ἐστί παλαιόν φιλοσοφικόν πρόβλημα.

    Ἐάν ἡ σκέψη καὶ ὀ λόγος προἔρχονται ἀπό μιὰν ἄγνωστη πηγή, τί εἶναι ὸ ἄνθρωπος τότε, ἀφοῦ δὲν εἶναι ὁ λόγος ;

    Ἀπάντηση. Ὁ Ἄνθρωπος εἶναι ἡ ΑΝΤΙΛΗΨΗ.Ὁ λόγος ἐμφνίζεται - καὶ ὁ λόγος περί ἐλευθερίας τοῦ λόγου ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ καὶ αὐτός. Ἔτσι πρέπει νὰ τὸν προσεγγίσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τό ἄν οὶ ἀποικιακές ἀρχές καὶ οἱ κάτοικοι τῶν ἀποικιῶν εἶναι ἕνα ἐνιαῖο σύνολο ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ὀπτική γωνία ποῦ κοιτάζει κανείς τά πράγματα. Ὄντας ὁ ἴδιος ἀποικιακός ἄρχων ἤ κάτοικος τῆς ἀποικίας. Τό ὅτι ἐν χορῶ ὅλοι ὑπερασπίζονται τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου δέν σημαίνει κατ’ἀνάγκην ὅτι ὅλοι ὑπερασπίζονται τό ἴδιο πράγμα ἤ τήν ἴδια λειτουργία τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου (παράδειγμα στήν Ἑλλάδα πολιτικοί ἄρχοντες, ἀρθρογράφοι καί ἀπλός πολίτης ὑπερασπίζονται ἄλλο πράγμα ὑπό τόν γενικό ὄρο ἐλευθερία τοῦ λόγου).
    Τό τί εἶναι ἄνθρωπος θά πρέπει νά συζητηθεῑ ἐν ἐκτάσει καί ἀφοῦ προηγηθοῦν μερικές διακρίσεις. Πρῶτον χρειάζεται νά διαχωρίσουμε προσεκτικά τήν ἰδεολογία τοῦ ἀνθρώπου (φιλοσοφία, μεταφυσική) ἀπό τήν ἐπιστήμη τοῦ ἀνθρώπου (ἐξελικτική βιολογία, νευροεπιστῆμες). Δεύτερον θά πρέπει νά ἀποδεχθοῦμε τή διαφορά μεταξύ βεβαιότητος καί ἀληθείας.
    Ἐάν ἐπιτρέπεται νά γενικολογήσουμε θά λέγαμε ὅτι ἄνθρωπος εἶναι τό ὄν ποῦ ἀντιλαμβάνεται διάφορα πράγματα μέ τίς αἰσθήσεις του, τά ἐπεξεργάζεται μέ τήν κρίσι του ἡ ὁποῖα βασίζεται στίς ἐπιθυμίες του,στά συναισθήματά του, στήν φαντασία του, στήν μνήμη του, στήν μαθηματική του γνώσι, στήν ἐμπειρική του γνώσι, στήν ἠθική του εὐθύνη καί ἰδιαίτερα στήν ἐλεύθερη βούλησί του καί θεσπίζει ἀρχές γιά τόν ἐαυτό του τίς ὁποῖες προσπαθεῖ νά ἀκολουθεῖ μέ συνέπεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Tὸ πρακτικό, ἀς ποῦμε, πρόβλημα εἶναι ὅτι ὁ ἀνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ὁρσει τὸν ἄνθρωπο. Ἀντιλαμβάνεται τὸ πεπερασμένο τοῦ σωματικοῦ του δυναμικοῦ καὶ τὶς ἀντιφάσεις τῶν ἐπιθυμιῶν του, ἀλλά δὲν μπορεῖ νὰ διαχωρίσει τὸν έαυτό του άπό τὰ πάντα.

      Διαγραφή
  4. Ἐνδεχομένως ὁ ἄνθρωπος νά μήν μπορεῖ νά διαχωρίσει τόν ἐαυτό του ἀπό τά πάντα. Αὐτό ποῦ θά πρέπει ὅμως νά μήν ἐγκαταλείψει εἶναι ἡ ἀδιάκοπη ἀντίσταση στόν δογματισμό. Οἱ παγιωμένες πεποιθήσεις ἀκινητοποιοῦν τή σκέψη καί εὐνοοῦν τήν ὑποκρισία, τήν αὐτο-ἰκανοποίηση, καί τό πνευματικό λήθαργο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ἀσφαλῶς. Ἐδῷ ὅμως ὑπάρχειἕνα κόλπο ἀς ποῦμε ψυχοσωματιό μὲ τὸν δοσματισμό. Θέλεις δὲν θέλεις, ὄταν ἀντιμετωπίζεις τὸν δογματισμό, ὁ δογματισμός ἐμφανίζεται στὴ συνειδησή σου. Ἐάν δὲν τοπυ άντισταθεῖς καὶ τοῦ ἀφήσεις χώρο βλέπεις, ὑπάρχει ἡ περίπτωση, τί κρύβεται ἀπό πίσω του καὶ τὸν άλλάζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιὰ παράδειγμα, ἀς ποῦμε ὅτι εἶμαι ´αθεος, καὶ πέφτω μποροστά σὲ ἔναν κολλημένο ποὺ πιστεύει ὄτι μόνον ὁ Ἄγιος Παντελεήμων σώζει. Ἡ ἰδανική μὴ δογματιή τάση - ἰδανική, διότι αὐτό ποὺ συμβαίνει συμβαίνει, εἶναι νὰ τὸν ἀκούσω σὰν νὰ μιλάει ὁ Σωκράτης. Ἀλλιώς εἶμαι δογματικός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ὁ δογματισμός εἶναι ἐπικίνδυνος ὅταν ὁ ὀπαδός τοῦ Ἁγίου Παντελεήμωνος ἤ ὁ προ-Σωκρατικός ἀστός στριμώχνουν μέ ὅλα τά μέσα φυσικοῦ καί ἠθικοῦ ἐκφοβισμοῦ τούς ἐαυτούς τους ἤ ἄλλους ἀνθρώπους στήν ἀποβλάκωσι. Ὅταν παρουσιάζουν ἀρχηγούς ποῦ κάνουν θαύματα γιά νά συντρέξουν τούς ἐνδεεῖς προσφέροντάς τους ἀπατηλή εὐτυχία συνοδευόμενη ἀπό μετά θάνατον ζωήν. Στόν δογματισμό αὐτόν (ἐσωτερικό ἤ ἐξωτερικό) πρέπει νά ἀντιστεκόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ἀκριβῶς. Ἀλλά ὅταν ὁ ἄλλος εἶτε μὲ περίστροφο, εἶτε μὲ νόμους, εἶτε μὲ κήρυγμα συνοδευόμενο ἀπό περίστροφο καὶ νόμους μὰς ἀπειλεῖ, ποιός εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος ἀντίστασης ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Στὸ θέατρο, γιὰ παράδειγμα, τὰ πράγματα άπόσο ἔχω δοιμάσει εἶναι πολύ ἀπλά- ἀν καὶ δύσολα γιὰ αὐτό. Ὁ σκηνοθέτης δὲν πρέπει νὰ διορθῶνει, οὖτε νὰ κρίνει, παρά μόνο ἐάν δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ἀλλιῶς. Δηλαδή, ἐάν δὲν μπορεῖ νὰ μὴ μιλήσει ´η νὰ παρέμβει. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς αὶ ὁ ἠθοποιός. Τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὸ πῶς κλείνονται τὰ ῥαντεβοῦ. Ἐν ὀλίγοις - ὄ,τι μπορεῖς νὰ μὴν άνεις μὴν τὸ κάνεις. Τότε αὐτό ποὺ κάνεις γίνεται ἀπό μόνο του, καὶ εἶναι πάντα σωστό.´Ετσι φαίνεται τουλάχιστον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θεωρητικά, καί τίποτα περισσότερο ἀπ’αὐτό, ὁ καλύτερος τρόπος ἀντίστασης εἶναι ἡ άδιάκοπη προσπάθεια συγκατοικήσεως μέ ἄλλους ξεχωριστούς, ἰδαίτερους, αὐτόνομους, αὐτοδιοικούμενους ἀνθρώπους, ἡ ἀδιάκοπη ἄρνησις τῆς ἀποκλειστικότητος, ἕνα πλήρως ἀνεπτυγμένο σύστημα αὐτοκριτικῆς καί συνεχοῦς αὐτοδιόρθωσης. Ὁ Νῖκος Καροῦζος τά λέει πολύ καλύτερα στον “Ρομαντικό Ἐπίλογο”.
    Τό θέατρο εἶναι μιά ἄλλη ὑπόθεσις. Ὁ σκηνοθέτης διδάσκει τήν ἐνόρασή του μέ συγκεκριμένο ἠθικό τρόπο καί προκειμένου νά ἐπιτύχει ἀμεσότερο ἀποτέλεσμα ἐπιλέγει συνεργάτες ποῦ μποροῦν νά ἀντιληφθοῦν τήν ὀπτική του γιά τά πράγματα χωρίς περιττές συζητήσεις, καθώς φαντάζομαι ὁ αὐθορμητισμός θά εἶναι ἀπαραίτητος σ’αὐτές τίς περιπτώσεις. Ἡ διδασκαλία τοῦ σκηνοθέτη μπορεῖ νά γίνει κανοητή σάν μιά διαδικασία στήν ὁποῖα τό ΕΓΩ σταδιακά μετατρέπεται σέ κάτι σοβαρότερο, λογικότερο, ὑπευθυνότερο καί ἀπό ΕΓΩ γιά τον ἐαυτό του μεταβάλλεται σέ Ἐγώ γιά τόν Ἄλλο. Αὐτό εἶναι καλύτερα νά γίνεται χωρίς παρεμβάσεις, διορθώσεις καί κριτικές ἀλλοιῶς δέν ἀξίζει τόν κόπο νά γίνει. Δέν διακρίνω κάποια ὁμοιότητα μέ πολιτικούς ἤ θρησκευτικούς δογματισμούς, ἀλλά πάλι οἱ ἐμπειρίες μου ἀπό θεατρικούς, πολιτικούς καί θρησκευτικούς σχηματισμούς εἶναι ἐλάχιστες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ἐνδιαφέρον τὸ κείμενο τοῦ Flying Demon (ὑποθέτω ὅτι εἶναι ἰδικό του). Ἡ ἰδέα τῆς ἐλευθερίας εἶναι πάντα ταξική. Μετὰ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1789, ὅταν καθιερώθησαν οἱ ἐθνικὲς ἐκλογές, ἀπεφασίσθη ἀρχικὰ ὅτι δικαίωμα ψήφου εἶχαν μόνον οἰ κατέχοντες περιουσία καὶ ἰδιοκτησία (vote censitaire) καὶ δικαίως, διότι σὲ μία κοινωνία ποὺ ἡ μεγάλη πλειοψηφία ἦταν τελείως ἀγράμματη, καὶ ἐφ’ ὅσον ἡ σωστὴ κρίση εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὴν μόρφωση καὶ πέραν αὐτῆς μὲ τὴν παιδεία, πῶς θὰ ἠδύναντο οἱ ἀμόρφωτοι νὰ ψηφίσουν λογικά; Φυσικά, τὸ ἴδιο σκεπτικὸ ἴσχυε καὶ γιὰ τὶς ἀποικίες. Ὅταν ὑπὸ τὴν πίεση «τοῦ ὄχλου» ἐδόθη σταδιακὰ δικαίωμα ψήφου εἰς τοὺς πάντες καὶ ἡ δημοκρατία τῶν ἀρίστων ὑπέπεσε στὸ βολευτιλίκι ( μὲ ὑπέρογκα καταβληθέντα ποσὰ στοὺς ἐκλεγμένους βουλευτές) ἐχρειάσθη νὰ ἀναπτυχθῇ σὲ πραγματικὴ ἐπιστήμη ἡ πολιτικὴ προπαγάνδα γιὰ νὰ κατευθυνθῆ ὁ λαὸς στὴν σωστὴ ψῆφο ὑπὲρ τῆς ἄρχουσας τάξεως. Καὶ ἔτσι ἐφθάσαμε νὰ ἔχουμε τὴν μαφιοκρατία ὡς ἀνώτατο στάδιο τοῦ καπιταλισμοῦ, ξεπερνῶντας καὶ τὸ στάδιο τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ. Μὲ ἄλλα λόγια, μόνον ἡ παιδεία διαμορφώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν καθιστᾷ ἐλεύθερο, γι’ αὐτὸ καὶ στὴν πρώτη περίοδο τῶν κομμουνιστικῶν καθεστώτων στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη, τὴν Ῥωσία καὶ τὴν Κίνα, δικαίωμα εἰσόδου εἰςτὰ Πανεπιστήμια εἶχαν μόνον τὰ μέλη τῆς ἐργατικῆς τάξεως. Ἡ παρακμὴ τῶν καπιταλιστικῶν καθεστώτων προῆλθε ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση στὴν ὁποία εὑρέθησαν, ὑπὸ ἀφόρητες λαϊκὲς πιέσεις, νὰ δώσουν δικαίωμα ψήφου στοὺς πάντες. Καὶ τὸ πληρώνουν σήμερα ἀκριβὰ μὲ τὴν ἀπερίγραπτη παρακμή τους.
    Δημήτρης Κιτσίκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τό ἐνδιαφέρον σας στό κείμενο. Δέν εἶμαι κοινωνιολόγος, φιλόσοφος, ἱστορικός, γεωγράφος, ζωγράφος ἤ ποιητής καί μέ τήν ἔννοια αὐτή δέν διεκδικῶ τήν ἰδιοκτησία τῆς ἀναλύσεως, τήν ὁποῖα ἔχω ἐμπνευστεῖ καί ἔχει σαφεῖς ἐπιρροές ἀπό ἀναγνώσεις κειμένων ποῦ ἔχουν γραφεῖ ἀπό εἰδικούς σέ αὐτές τίς ἐπιστῆμες καί πολύωρες συζητήσεις μέ φίλους καί διδασκάλους. Γράφοντας τό συγκεκριμένο κείμενο διεπίστωσα ἕναν ἐντυπωσιακό παραλληλισμό τοῦ τρόπου μέ τόν ὁποῖο σχηματίζουν ἀποικίες τά καρκινικά κύτταρα (ἡ εἰδικότης μου εἶναι ἡ μοριακή ὀγκολογία καί ἡ ἀνοσοθεραπεία τοῦ καρκίνου) μέ τήν διαστρωμάτωση τῆς κοινωνίας τοῦ σύγχρονου Ἑλληνικοῦ ἀποικιακοῦ κράτους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή