Ἐξορία

Ἡ Εὐριδίκη ἐπέταξε ὅλη της τήν ἔνδυσιν στούς βράχους. Δέν ἔχω τίποτα περισσότερο νά πῶ ἐφώναζε καθώς ἀπομακρυνόταν. Ὁμολογουμένως, τήν ἐγνώρισε καλά τήν ἐξορία. Πρέπει ὅμως νά γίνει κάτι σαφές. Ἡ “ἐξορία” γιά τήν ὁποῖα συζητοῦμε ἐδῶ δέν εἶναι ἀπαραίτητα μιά περίπτωσις φυσικῆς ἤ σωματικῆς κινητικότητος. Δέν συνεπάγεται τήν ἔξοδο ἀπό μιά χῶρα μέ προορισμό κάποιαν ἄλλη. Ἡ διάκρισις αὐτῆς τῆς ἐξορίας ἀπό τά ἄλλα εἴδη ἐξορίας εἶναι ἡ συχνά ἐπώδυνος καί ἀγωνιώδης ἄρνησις τῆς ἐνσωματώσεως παρά τάς συντριπτικάς πιέσεις.

Τό ραδιόφωνο ἐξακολουθοῦσε μανιωδῶς νά μεταδίδει ἀντικομμουνιστικά μηνύματα. Ζῶντας ἀνάμεσα σέ ἕνα πλῆθος ἀνταγωνιστικῶν ἀξιῶν, προτύπων καί τρόπων ζωῆς, χωρίς μιά σταθερή καί ἀξιόπιστη ἐγγύηση γιά τό τί ἀντιπροσωπεύει στήν πραγματικότητα τό δίκαιο, ἡ ὑπεράσπισις ἑνός τρόπου ζωῆς ποῦ ἀποκλίνει ἀπό τήν κοινωνικά ἀποδεκτή φυσιολογικότητα εἶναι μιά πολύ ἐπικίνδυνη τακτική καί ἐλλοχεύει ὑψηλό ψυχολογικό ἀντίτιμο. Ἡ “καλλυντική ψυχοφαρμακολογία” παρέχει πλέον τόν ὁρισμό τοῦ φυσιολογικοῦ.  Ἡ ἐξέγερσις ἔπαψε νά ἀποτελεῖ λογική ἐπιλογή.